اختلال چند شخصیتی

اختلال چند شخصیتی: توضیحات

امروزه متخصصان از اختلال شخصیت چندگانه به عنوان اختلال هویت تجزیه ای یاد می کنند. این به این دلیل است که، به طور دقیق، این یک اختلال شخصیت واقعی نیست. ویژگی اختلال شخصیت چندگانه این است که بخش‌های مختلف شخصیت یک فرد جدا از یکدیگر ظاهر می‌شوند، بدون اینکه نیازی به اختلال داشته باشند.

غالباً افراد آسیب دیده بخشی از شخصیت خود را توسعه داده اند که در دوران کودکی در رشد خود متوقف شده است. این بخش از شخصیت از نظر توانایی های ذهنی و جسمی در سطح یک کودک قرار می گیرد. این می تواند به این معنی باشد که مثلاً فردی که در این حالت قرار دارد نه می تواند بنویسد و نه بخواند.

اختلال چند شخصیتی در حدود 1.5 درصد از جمعیت رخ می دهد. زنان و مردان تقریباً به طور مساوی تحت تأثیر قرار می گیرند.

اختلال چند شخصیتی: علائم

طبق طبقه بندی بین المللی اختلالات روانی (ICD-10)، علائم زیر برای تشخیص اختلال شخصیت چندگانه باید وجود داشته باشد:

هر شخصیتی خاطرات، ترجیحات، توانایی ها و رفتارهای خاص خود را دارد.
هر یک از آنها کنترل کامل رفتار فرد را در یک زمان خاص (حتی به طور مکرر) به دست می گیرند.
اگر به شخص دیگری مربوط می شود که در آن زمان «حضور» ندارد، فرد آسیب دیده قادر به به خاطر سپردن اطلاعات شخصی مهم نیست.

اختلال شخصیت چندگانه: علل و عوامل خطر.

اختلال چند شخصیتی اغلب نتیجه تجارب شدید سوء استفاده است. بر اساس مطالعات، بیش از 90 درصد از افراد مبتلا در اوایل کودکی دچار تروما شده اند. به عنوان مثال، افراد آسیب دیده گزارش می دهند که توسط چندین نفر به عنوان بخشی از یک مراسم مورد آزار جنسی قرار گرفته اند یا مجبور به فحشا شدن کودکان شده اند. خشونت و شکنجه همچنین می تواند باعث اختلال چند شخصیتی شود.

کودکان همچنین توانایی افزایش یافته در تفکیک دارند. با گذشت زمان، آنها به قسمت های مختلف شخصیت نام، سن و جنسیت خود می دهند.

انتقادات

اختلال شخصیت تجزیه ای همیشه موضوع بحث و جدل است. نمایندگان مدل به اصطلاح اجتماعی-شناختی منکر این هستند که اختلال شخصیت چندگانه یک تصویر بالینی است. آنها تصور می کنند که درمانگر با بیمار در مورد ایده بخش های مختلف شخصیت صحبت می کند یا اینکه بیماران علائم را برای جلب توجه نشان می دهند.

اختلال چند شخصیتی: معاینات و تشخیص

اولین قدم بحث مفصل بین پزشک و بیمار است. سوالات احتمالی که پزشک ممکن است بپرسد عبارتند از:

آیا گاهی اوقات احساس می کنید که در درون شما بحثی وجود دارد که واقعاً چه کسی هستید؟
با خودت دیالوگ داری؟
آیا دیگران به شما می گویند که شما گاهی مانند افراد دیگری رفتار می کنید؟

پرسشنامه های بالینی به تشخیص اختلال هویت تجزیه ای کمک می کند.

تشخیص اختلال هویت تجزیه ای دشوار است. تشخیص اشتباه غیر معمول نیست. این به این دلیل است که افراد مبتلا معمولاً از سایر اختلالات روانی (مانند اختلالات خوردن، افسردگی) رنج می برند که اختلال هویت تجزیه ای را پنهان می کند. علاوه بر این، بسیاری از بیماران مبتلا به اختلال چند شخصیتی علائم خود را کم اهمیت جلوه می دهند.

اختلال چند شخصیتی: درمان

اختلال چند شخصیتی: روان درمانی

در مرحله اول درمان، درمانگر بیمار را تثبیت می کند. بیمار باید احساس امنیت کند و اعتماد ایجاد کند. تنها در این صورت است که می توان تجارب آسیب زا را با هم کار کرد. اغلب، افراد آسیب دیده تصویری تحریف شده از وقایع آسیب زا دارند و برای مثال معتقدند که خودشان مقصر سوء استفاده هستند. با بررسی تروما، بیمار می تواند بفهمد که واقعا چه اتفاقی افتاده است.

هنگامی که بیمار با تمام اجزای درونی آشنا می شود، به طور فزاینده ای احساس هویت پیدا می کند. هرچه اجزای شخصیتی بهتر ادغام شوند، راحت‌تر می‌توانند با زندگی روزمره کنار بیایند.

اختلال چند شخصیتی: داروها

تا به امروز، هیچ دارویی برای درمان اختلال چند شخصیتی تایید نشده است. با این حال، در برخی موارد، پزشکان از داروهای ضد روان پریشی (مانند ریسپریدون) برای درمان اختلالات خواب یا اضطراب همزمان، یا مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (مانند فلوکستین) برای درمان علائم افسردگی استفاده می کنند.