کلرید: کلرید چیست؟ چه عملکردی دارد؟

کلرید چیست؟

به عنوان یک الکترولیت حیاتی، بیش از نیمی (تقریباً 56٪) از کلرید بدن در خارج از سلول ها در فضای خارج سلولی یافت می شود. حدود یک سوم (تقریباً 32٪) در استخوان ها و تنها بخش کمی (12٪) در داخل سلول ها (فضای داخل سلولی) یافت می شود.

توزیع الکترولیت ها و بار الکتریکی آنها یک ولتاژ الکتریکی (اختلاف پتانسیل) بین داخل و خارج سلول ایجاد می کند. این همچنین به عنوان پتانسیل غشای استراحت شناخته می شود. اگر ولتاژ به دلیل ورود و خروج سدیم، پتاسیم و سایر الکترولیت ها تغییر کند، پتانسیل عمل ایجاد می شود. این برای انتقال سیگنال‌ها بین سلول‌های بدن، به عنوان مثال بین سلول‌های عصبی یا بین سلول‌های عصبی و ماهیچه‌ای عمل می‌کند.

به لطف بار منفی خود، کلرید در بدن می‌تواند الکترولیت‌های دارای بار مثبت (کاتیون‌ها) را بدون تغییر ولتاژ در سراسر غشاها منتقل کند. سایر مواد نیز تنها می توانند از طریق غشای سلولی از طریق کانال های کلریدی زمانی که به کلرید متصل شوند منتقل شوند.

کلرید به همراه عوامل دیگر، توزیع آب در بدن و تعادل اسید و باز را تنظیم می کند. این نه تنها در استخوان ها و خون، بلکه در عرق و اسید معده نیز یافت می شود، جایی که به هضم غذا کمک می کند.

جذب و دفع کلرید

نیاز روزانه به کلرید

متوسط ​​نیاز روزانه به کلرید 830 میلی گرم تخمین زده شده است. کودکان و نوزادان به کلرید کمتری نیاز دارند، در حالی که تعریق بیش از حد نیاز را افزایش می دهد. در کل بدن انسان حدود 100 گرم کلرید دارد.

چه زمانی کلرید در خون تعیین می شود؟

کلرید معمولاً برای ارزیابی تعادل اسید و باز تعیین می شود. از مقادیر کلرید نیز می توان برای نظارت بر تعادل سدیم و آب استفاده کرد. به همین دلیل، مقدار کلرید همیشه در ارتباط با سایر الکترولیت ها مانند سدیم، پتاسیم، کلسیم و منیزیم ارزیابی می شود.

مقادیر استاندارد کلرید

سطح کلرید در سرم و پلاسما به عنوان یک مقدار کنترل استفاده می شود:

خون (mmol/l)
بزرگسالان	96 - 110 میلی مول در لیتر
کودکان، نوزادان، نوزادان	95 - 112 میلی مول در لیتر

در صورت کمبود کلرید، آزمایش ادرار اطلاعات دقیق تری را ارائه می دهد: از مقدار کلرید موجود در ادرار می توان برای تعیین اینکه آیا بیمار مقدار زیادی کلرید را از طریق کلیه ها یا روده ها دفع می کند، به عنوان مثال در مورد بیماری های ارثی استفاده کرد. . مقدار کل دفع شده در طی 24 ساعت از طریق ادرار (ادرار 24 ساعته) اندازه گیری می شود. اگرچه این بستگی به رژیم غذایی دارد، اما باید بین 100 تا 240 میلی مول باشد.

چه زمانی کلرید خون کم است؟

کمبود کلرید به عنوان هیپوکلرمی یا هیپوکلریدمی نیز شناخته می شود. یکی از دلایل احتمالی افزایش از دست دادن کلرید است، به عنوان مثال به دلیل:

• استفراغ
• مصرف برخی از قرص های کم آبی بدن (ادرار آور)
• ضعف کلیه (نارسایی کلیه)
• اسهال مادرزادی کلرید (کلریدوره مادرزادی)

از دست دادن کلرید باعث افزایش مقدار pH (آلکالوز) و آلکالوز هیپوکلرمیک می شود. برعکس، اگر آلکالوز به دلایل دیگر وجود داشته باشد، سیستم پیچیده برای جبران اختلالات مقدار pH نیز منجر به هیپوکلرمی می شود:

• آلدوسترون اضافی (هیپرآلدوسترونیسم)
• سندرم کوشینگ
• نارسایی تنفسی
• سندرم SIADH (سندرم شوارتز-بارتر)

در حالی که کمبود خفیف کلرید به ندرت علائمی را نشان می دهد، بیماران مبتلا به آلکالوز دچار ضعف عمومی، گرفتگی عضلات و حالت تهوع و موارد دیگر می شوند.

چه زمانی کلرید در خون افزایش می یابد؟

اگر کلرید بالا باشد، به آن هایپرکلرمی یا هیپرکلریدمی نیز گفته می شود. کلرید بیش از حد عمدتاً در مورد اختلالات مادرزادی یا اکتسابی تعادل اسید و باز تجمع می یابد که در آن اسیدوز در بدن ایجاد می شود و مقدار pH کاهش می یابد. کلیه ها دفع کلرید را کاهش می دهند تا اسیدوز را جبران کنند. علل احتمالی افزایش سطح کلرید:

• تنفس بیش از حد (هیپرونتیلاسیون)
• بیماری های خود ایمنی
• بیماری های کلیوی (نفروپاتی بینابینی)
• اعمال بر روی دستگاه ادراری
• دیابت (دیابت شیرین)
• اسهال

در صورت افزایش یا کاهش کلرید چه باید کرد؟

هم هیپوکلرمی و هم هیپرکلرمی باید همیشه بسته به منشا آنها درمان شوند.

اگر سطح کلرید فقط اندکی کاهش یابد، افزایش مصرف نمک یا تزریق معمولا کمک می کند. نارسایی کلیه باید در اسرع وقت در بیمارستان درمان شود، از جمله با افزایش مصرف مایعات. انحراف شدید در سطح کلرید همیشه باید توسط پزشک درمان شود.

اگر کلرید به طور مزمن افزایش یابد، افراد مبتلا به طور کلی باید رژیم غذایی کم نمک داشته باشند و مایعات زیادی بنوشند. اما به طور کلی درمان هیپرکلرمی به بیماری نیز بستگی دارد.