درمان
درمان اختلال شنوایی تا حد زیادی بستگی به نوع اختلال شنوایی و علت آن دارد. یک تمایز تقریبی بین رسانا و حسگر عصبی ایجاد می شود از دست دادن شنوایی. در رسانا از دست دادن شنوایی، یک اختلال در راه مشاهده می شود گوش داخلیدر حالی که در کاهش شنوایی حسی-عصبی ، مشکل در گوش داخلی است یا در مغز.
علل شایع رسانایی از دست دادن شنوایی شامل پولیپ ها در حفره نازوفارنکس (بزرگ شدن لوزه های حلق) ، که می تواند با جراحی برداشته شود. اگر گوش داخلی تحت تأثیر قرار می گیرد ، اغلب لازم است که سمعک نصب شود. در موارد ناشنوایی کامل ، کاشت کاشت حلزون اصطلاحاً ممکن است باشد. این برای جایگزینی عملکرد گوش داخلی با تبدیل سیگنال های صوتی از خارج به فشارهای الکتریکی تحریک شنوایی اعصاب و بنابراین برداشت شنیداری را به مغز. علاوه بر رویکردهای درمانی فوق الذکر ، گفتاردرمانی در بیشتر موارد یک درمان مهم مهم است.
مدت زمان و پیش آگهی
مدت زمان یا پیش آگهی اختلال شنوایی بسیار متغیر است. نقایص شنوایی مادرزادی غالباً پیش آگهی ضعیفی دارند که به ندرت عقب می روند. نقص در شنوایی که بر هدایت صدا تأثیر می گذارد ، اغلب دلیلی برای درمان دارد ، مانند ریزش در گوش یا لوزه های بزرگ حلق. اختلالات احساس صدا نیز معمولاً پس نمی روند. با این حال ، اگر به موقع شناسایی و درمان شوند (مثلاً با سمعک) و بچه ها از نزدیک تحت نظارت قرار بگیرند ، ممکن است در بعضی موارد ، رشد کودک کاملاً طبیعی باشد ، بسته به میزان بیماری و تاخیر بین شروع و تشخیص و شروع درمان.
