آنژیوگرافی چیست؟
آنژیوگرافی یک معاینه رادیولوژیک است که در آن رگ ها با ماده حاجب پر می شوند تا با کمک اشعه ایکس، تصویربرداری تشدید مغناطیسی یا توموگرافی کامپیوتری قابل مشاهده باشند و به اصطلاح در آنژیوگرافی به تصویر کشیده شوند. بسته به نوع رگ های مورد بررسی، تمایز ایجاد می شود:
- آنژیوگرافی عروق (آرتریوگرافی)
- آنژیوگرافی وریدها (فلبوگرافی)
- آنژیوگرافی عروق لنفاوی (لنفوگرافی)
چه زمانی آنژیوگرافی انجام می دهید؟
آنژیوگرافی: قلب
آنژیوگرافی قلب به آنژیوگرافی عروق کرونر نیز معروف است. شریان‌های کرونر را که ممکن است به‌عنوان بخشی از بیماری عروق کرونر یا حمله قلبی دچار تغییر یا انسداد شوند، تجسم می‌کند. همچنین می تواند فضاهای داخلی قلب را تجسم کند و اندازه و عملکرد آنها را ارزیابی کند.
آنژیوگرافی: چشم
آنژیوگرافی: مغز
آنژیوگرافی مغزی (lat. Cerebrum = مغز) برای تجسم عروق خونی در مغز و همچنین عروق تامین کننده گردن استفاده می شود. برای مثال، اگر مشکوک به تومور مغزی، خونریزی مغزی یا بیماری های عروقی در ناحیه جمجمه باشد، این کار انجام می شود.
آنژیوگرافی: پاها
در صورت عدم تحمل مواد حاجب می توان آنژیوگرافی CO2 را نیز روی پاها انجام داد. در این حالت ماده حاجب با دی اکسید کربن جایگزین می شود.
در حین آنژیوگرافی چه کاری انجام می شود؟
قبل از معاینه واقعی، پزشک سابقه پزشکی شما را می گیرد و خطرات و مزایای این روش را توضیح می دهد. علاوه بر این، مقادیر خون شما اندازه گیری می شود.
در نهایت، کاتتر برداشته می شود و یک پانسمان فشاری روی محل سوراخ قرار می گیرد.
یک فرم خاص آنژیوگرافی تفریق دیجیتال (DSA) است که در آن تصاویر هم قبل و هم بعد از توزیع کنتراست گرفته می شود. یک کامپیوتر مناطق یکسان را در هر دو تصویر حذف می کند. آنچه باقی می ماند رگ های پر از ماده حاجب است، به طوری که آنها به وضوح قابل مشاهده هستند.
آنژیوگرافی MR زمان پرواز (آنژیوگرافی TOF) به ماده حاجب نیاز ندارد زیرا در اینجا تصاویر با مغناطیس کردن خون تازه وارد شده ایجاد می شوند. این از این واقعیت بهره می برد که هموگلوبین (رنگدانه قرمز خون حاوی آهن) هنگامی که با اکسیژن بارگیری یا تخلیه می شود دارای خواص مغناطیسی متفاوتی است. آنژیوگرافی TOF به طور خاص برای بررسی عروق جمجمه استفاده می شود.
آنژیوگرافی یک معاینه نسبتاً بدون عارضه است. هنگامی که ماده حاجب تزریق می شود، ممکن است احساس گرما یا طعم ناخوشایند در دهان ایجاد شود. این عوارض بی ضرر بلافاصله پس از تزریق ناپدید می شوند.
سوراخ شدن عروق می تواند منجر به خونریزی، کبودی، ترومبوز (انسداد عروق به دلیل لخته شدن خون در محل تشکیل آن) یا آمبولی (انسداد عروق به دلیل لخته شدن خون در جای دیگر)، آسیب عروقی یا عفونت شود.
