خودکشی - به طور عامیانه تمایل به خودکشی نامیده می شود - (مترادف: خستگی با زندگی؛ تمایل به خودکشی خطر خودکشی تمایل به خودکشی ICD-10 R45.-: سایر علائم م moodثر بر خلق و خوی) حالتی روانی را توصیف می كند كه در آن افكار ، تخیلات ، انگیزه ها و اقدامات به سمت هدف بردن خود شخص منجر می شود.
موارد زیر تعاریف این عنوان از دستورالعمل فعلی S2k است:
اصطلاح خودکشی ، طیف وسیعی از افکار خودکشی ، ایده های خودکشی ، برنامه های خودکشی و اقدام به خودکشی را در بر می گیرد.
خودکشی (مترادف: خودکشی ؛ خودکشی) خاتمه زندگی شخصی است که شخص با میل و آگاهی از برگشت ناپذیر بودن مرگ ایجاد کرده است.
اقدام به خودکشی (مترادف: اقدام به خودکشی ؛ اقدام به خودکشی ؛ ICD-10 Z91.8: مشخص شده دیگر عوامل خطر در تاریخچه خود ، به هیچ وجه طبقه بندی نشده است) به عنوان دنباله ای از رفتار توسط شخصی توصیف می شود که در زمان شروع عمل ، انتظار دارد که اقدامات انجام شده منجر به مرگ شود.
طرح خودکشی (مترادف: برنامه خودکشی ؛ برنامه خودکشی) زمانی است که روش خاصی تدوین می شود که براساس آن فرد قصد دارد از زندگی خارج شود.
نسبت جنسیت: اقدام به خودکشی زنان بیشتر از مردان انجام می شود. میزان خودکشی در مردان سه برابر بیشتر از زنان است. در روسیه حتی برای مردان پنج برابر است. دلیل این امر انتخاب روش است؛ معمولاً خشن تر است.
تخمین زده می شود که 1.4٪ از کل مرگ ها ناشی از خودکشی باشد. در میان نوجوانان و جوانان ، خودکشی دومین علت شایع مرگ و میر و در برخی کشورها شایع ترین علت است.
میزان خودکشی با افزایش سن افزایش می یابد. افراد بیوه و بیماران مبتلا به بیماری های مزمن شدید نسبت بالایی از میزان خودکشی دارند.
عناوین فرعی زیر توصیف می کند که چه افرادی در معرض خطر خاص خودکشی هستند و چگونه باید پیشگیری از خودکشی را هدف قرار داد.
پیش آگهی: در افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند در مقایسه با جمعیت طبیعی 10 تا 30 برابر بیشتر احتمال خودکشی بعدی وجود دارد. پس از اقدام به خودکشی ، در 20-40٪ موارد اقدام به خودکشی جدید رخ می دهد.
