معرفی
اصطلاح بیماری خود ایمنی خلاصه ای از یک گروه کامل از بیماری های مختلف است. این واکنش بیش از حد سلولهای سلولهای ما را توصیف می کند سیستم ایمنی بدن به سلولهای خود بدن ، که منجر به آسیب اندام مربوطه می شود. ما سیستم ایمنی بدن در حک شده است تامیوس در آغاز رشد انسان.
این اندام نقش اصلی را در انتخاب سلولهای به اصطلاح T ایفا می کند. فقط سلولهایی که قادر به شناسایی سلولهای بدن هستند مجاز به زندگی هستند. همه دیگران مرتب شده اند.
بدین ترتیب بدن مکانیزمی برای دفاع از خود در برابر ساختارهای خارجی ایجاد می کند. این شامل ویروس ها و باکتری، و همچنین سایر میکروارگانیسم ها و موادی که از خارج تأمین می شوند. سیستم ایمنی بدن باید بتواند سلولهای خود را تشخیص داده و تحمل کند و در عین حال بدن را در برابر "مزاحمان" محافظت کند.
در اینجا مولکولهای موسوم به MHC عملکرد خاصی دارند. آنها در دیواره سلولی خارجی قرار دارند و برای شناسایی سلولهای ناشناخته عمل می کنند. نقش برجسته همیشه روان کار نمی کند.
در بعضی موارد ، اشتباهاتی انجام می شود به طوری که سلولهای T خاص پاسخ هومورال و سلولی خود را نه به ساختارهای خارجی بلکه به سلولهای خود بدن هدایت می کنند. این منجر به تشکیل آنتی بادی، باصطلاح autoantibodies. اندام مبتلا در ابتدا آسیب دیده و در صورت عدم درمان می تواند به طور کامل از بین برود.
اگر هیچ درمانی انجام نشود ، معمولاً یک فرایند مادام العمر است. دلایل دقیق موثر در ایجاد یک بیماری خود ایمنی هنوز مشخص نیست. یک استعداد ژنتیکی و یک انتخاب نادرست از سلول های T در تامیوس فرض می شوند
عوامل مختلف باعث شروع بیماری می شوند. این موارد شامل عفونت های ویروسی یا عفونت با پاتوژن خاص ، بلکه تغییرات هورمونی در بدن است. در تشخیص بیماریهای خود ایمنی ، سطح آنتی بادی مربوطه در خون تعیین می شود
به اصطلاح تیترهای حدی مقداری را تعریف می کنند که در آن این مورد آسیب شناختی تلقی شود. درمان معمولاً علامت دار است. درمان هنوز امکان پذیر نیست. در مجموع ، حدود 400 بیماری خود ایمنی شناخته شده است که به سه گروه مختلف تقسیم می شوند: بیماری ها علیه عضوی خاص ، بیماری های خاص بدن و اشکال مختلط.
