بررسی اجمالی
- علل: اختلال تفکر، معمولاً به دلیل یک بیماری روانی یا عصبی، مانند افسردگی، اختلال وسواس فکری، زوال عقل و غیره
- چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ اگر اختلال فکری توسط خود فرد مبتلا یا توسط افراد خارجی متوجه شود
- تشخیص: تاریخچه پزشکی (تاریخچه)، تست های روانشناسی و پرسشنامه
- درمان: درمان علت اصلی، داروی مناسب برای بیماری یا اختلال و روش های روان درمانی
- پیشگیری: تشخیص زودهنگام و درمان برای کاهش خطر پیشرفت بیماری روانی
پشتکار چیست؟
در پشتکار، فرد تحت تأثیر افکار، عبارات، سؤالات و کلماتی که قبلاً استفاده می شد اما در یک زمینه جدید بی معنی هستند، می چسبد.
افکار آنها به شکلی یکنواخت و یکنواخت حول یک محتوای فکری می چرخد. بیمار آن را به صورت کلیشه ای تکرار می کند زیرا از نظر ذهنی قادر به تکمیل آن نیست. انتقال از یک فکر به فکر دیگر مختل می شود.
پشتکار یکی از اختلالات فکری رسمی است. اینها اختلال در فرآیند فکر و گفتار هستند. نمونه های دیگر از اختلالات فکری رسمی عبارتند از: کند شدن تفکر، نئولوژیزم و پررویی.
استقامت: علل
سندرم افسردگی اصطلاحی است که برای توصیف حالت افسردگی و کاهش انگیزه استفاده می شود. به عنوان مثال، در موارد افسردگی، استرس و اختلالات سازگاری یا در زمینه بیماری های دیگر مانند نارسایی قلبی یا فشار خون بالا ایجاد می شود.
اختلال عاطفی (دوقطبی) با وقوع مکرر فازهای افسردگی و شیدایی مشخص می شود.
به عنوان مثال، استقامت اغلب در زمینه زوال عقل نیز مشاهده می شود. اصطلاح زوال عقل به کاهش مداوم ظرفیت ذهنی اشاره دارد.
استقامت گاهی در بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری- جبری (OCD) نیز دیده می شود. این اختلال روانی خود را به صورت افکار وسواسی و اعمال اجباری نشان می دهد.
پشتکار: چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
توصیه می شود اگر متوجه شدید که خود یا یکی از نزدیکانتان در افکار و کلمات یکنواخت گیر کرده اید و این افکار مدام تکرار می شوند، حتی اگر در شرایط فعلی معنی ندارند، به پزشک مراجعه کنید.
پشتکار: معاینات و تشخیص
برای رسیدن به انتها، پزشک ابتدا یک تاریخچه پزشکی می گیرد: او تمام اطلاعات مهم در مورد وقوع اصرار را جمع آوری می کند، در مورد علائم و شکایات دیگر سؤال می کند و در مورد هر گونه بیماری قبلی یا زمینه ای سؤال می کند.
گام بعدی در بررسی استقامت این است که پزشک یک ارزیابی آسیب شناختی روانی انجام دهد (که به عنوان ارزیابی روانپزشکی یا روانشناختی نیز شناخته می شود). پزشک تلاش می کند تا اختلال روانی زیربنای اصرار را با جزئیات بیشتری شناسایی کند.
برای انجام این کار، او ظاهر بیمار (مثلاً مرتب، نامرتب، نادیده گرفته شده، و غیره)، رفتار و وضعیت روحی عمومی او را بررسی می کند. او سؤالات خاصی در مورد علائم خاصی مانند رفتار اجباری، توهم، خلق و خوی افسردگی یا مشکلات جهت گیری می پرسد.
بسته به تشخیص مشکوک، ممکن است اقدامات بیشتری انجام شود، به عنوان مثال تست های روانشناختی خاص.
استقامت: درمان
در بیماران مبتلا به پشتکار، درمان با هدف درمان علت زمینه ای مانند سندرم افسردگی یا اختلال وسواس فکری-اجباری انجام می شود. از جمله روش های دارویی و روان درمانی مناسب برای بیماری مربوطه استفاده می شود.
استقامت: پیشگیری
هیچ اقدام خاصی برای جلوگیری از استقامت وجود ندارد. به عنوان یک قاعده، بیان یک بیماری جدی روانی یا عصبی است. در صورت عدم درمان، این خطر وجود دارد که بیماری های روانی بدتر شده و خطرات خاصی را برای افراد مبتلا ایجاد کند.
