تشعشعات پرانرژی نه تنها می تواند خسارت های شدیدی ایجاد کند ، مانند حادثه هسته ای چرنوبیل یا بمب اتمی هیروشیما. اما آنها همچنین قادر به تسکین و درمان بیماریها هستند. از زمان کشف پیشگامانه کنراد رونتگن در سال 1895 ، تشعشع جایگاه مهمی را در پزشکی ، فناوری و علم تضمین کرده است. شروع پرتودرمانی در کشف کنراد رونتگن از اشعه ایکس (یا "اشعه ایکس") به نام او نهفته است.
در حالی که ابتدا اهمیت آنها در تشخیص تشخیص داده شد ، چند سال بعد لئوپولد فروند اتریشی از آنها برای درمان خز بزرگ حیوانات استفاده کرد. شناسنامه در یک دختر پنج ساله حتی امروزه - پس از دهه ها پیشرفت بیشتر - پزشکی اشعه بین روشهای تشخیصی و درمانی تمایز قائل می شود.
کشف اشعه ایکس
یک دوره پزشکی جدید با پرتوهای کشف شده توسط ویلهلم کنراد رونتگن آغاز شد و به نام او نامگذاری شد: برای بیش از 100 سال ، "اشعه ایکس" به شکل "اشعه ایکس فلوروسکوپی "و" تصویربرداری با اشعه ایکس "اساس تقریباً هر معاینه پزشکی بوده اند. در ابتدا ، "رادیوگرافی" کلاسیک ایجاد شد ، که در آن بدن بیمار با اشعه ایکس از یک جهت تابش می شود.
در طرف مقابل ، تشعشع "جمع آوری" شده و به تصویری تبدیل می شود که قسمت های مختلف بدن را می توان با توجه به این که مقادیر متفاوتی از تابش را جذب می کنند تشخیص داد. از آنجا که قسمت های بدن اغلب در این روش با هم همپوشانی دارند ، تصاویر از سطوح مختلف پیش بینی گرفته می شوند. امروزه هنوز از اشعه ایکس کلاسیک استفاده می شود. این شامل طیف گسترده ای از روش های مدرن مانند توموگرافی کامپیوتری, تصویربرداری رزونانس مغناطیسی، سونوگرافی ، تفریق آنژیوگرافی و خط نگارشی.
عوارض جانبی در ایجاد اشعه ایکس
موانع زیادی وجود دارد که باید بر سر راه تکنیک های تصویربرداری مدرن برطرف شود: آسیب هایی که به طور نادرست اعمال می شود و دوزهای بیش از حد بالای اشعه می تواند ایجاد کند باید به طرز دردناکی ثابت شود. آسیب به مواد ژنتیکی ، ناباروری و شدید سوختگی برای بسیاری از پیشگامان دستور روز بود.
امروزه خطر آسیب به سلامت روشهای تصویربرداری معمولاً کم است و همیشه متناسب با مزایای احتمالی است.
