ام آر آی مفصل شانه | نشانگان گیرافتادگی شانه

ام آر آی مفصل شانه

MRI مفصل گلنوهومرال به ویژه برای ارزیابی هرگونه آسیب همراه به مفصل ثابت شده است تاندون ها از روتاتور کاف یا میزان بورسیت از شانه با این حال ، ام آر آی شانه ابزاری برای تشخیص نیست که همیشه در مراحل اولیه ضربه زدن استفاده شود.

درمان

در درمان نشانگان گیرافتادگی شانه، تمایز بین درمان محافظه کارانه و غیر محافظه کارانه ایجاد می شود. به عنوان یک قاعده ، فرد با یک اقدام درمانی محافظه کارانه شروع می شود ، که عمدتا شامل یک مورد است: در مرحله درمان حاد ، بازو ابتدا باید در امان بماند و تا آنجا که ممکن است استرس کمتری دارد. در ابتدا باید از حرکتهای بلند و تحمل قوی خودداری شود.

به موازات محافظت ، باید یک درمان فیزیوتراپی ثابت آغاز شود. هدف از این درمان این است که به طور خاص گروه های عضلانی در ناحیه شانه آموزش داده شود که به ندرت برای تسکین درد استفاده می شود مفصل شانه تا آنجا که ممکن است. آموزش در ابتدا با تمرینات به اصطلاح ایزومتریک موفقیت آمیز است. اینها تمرینات عضلانی است که باید به صورت ایستا و با کمترین وزن ممکن و بدون هیچگونه بارگیری خودکار انجام شود.

بیشتر این تمرینات عضلانی منفعلانه انجام می شوند. در دوره بعدی می توان تمرینات عضلانی فعال اضافه کرد. درمان محافظه کارانه از نشانگان گیرافتادگی شانه همچنین شامل درمان دارویی است.

در این مورد، درد درمان و همچنین اثر ضد التهابی دارو از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به همین دلیل ، داروهایی از گروه داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) ، که شامل می شوند ایبوپروفن or دیکلوفناک، معمولاً برای درمان دارویی استفاده می شوند. هدف استفاده از درداثر مهاری برای خارج کردن بیمار از وضعیت ثابت تسکین دهنده ناشی از درد.

فقط در این صورت است که می تواند آسیب بیشتری وارد کند ، که می تواند توسط یک ایجاد شود نشانگان گیرافتادگی شانه، پرهیز شود علاوه بر این ، رویکردهای محافظه کارانه شامل خنک کننده و در نتیجه از نظر جسمی اقدامات ضد التهابی است. اگر درمان محافظه کارانه برای impingement هیچ بهبودی به همراه نداشته باشد ، باید بررسی شود که آیا شروع درمان غیر محافظه کارانه یا جراحی منطقی است.

• شکل فیزیکی درمان و a
• درمان دارویی

هدف از تمرینات این است که فضای زیر آکرومیال را بزرگ کنید. برای انجام این کار ، مهم است که عضلات شانه را که کشش می دهند ، تمرین دهید سر of استخوان بازو رو به پایین (دمی) علاوه بر این ، عضلات روتاتور کاف و همچنین عضلات کتف باید آموزش دید

یک تمرین برای افزایش فضای زیر آکرومیال قرار دادن بازوی آسیب دیده به پشت در پشت (دست بالای باسن است) و سپس با استفاده از دست دیگر این بازو را با احتیاط به سمت باسن می کشیم. این کشش سپس برای 20-30 ثانیه حفظ می شود. تمرین دیگر فشارهای مورب است.

در اینجا شما خود را با آرنج تقریباً کشیده به عرض شانه و در حالت مایل در لبه میز یا قفسه سینه کشوها از این وضعیت ، بازوها اکنون به آرامی تا آرنج 90 درجه خم می شوند. سپس بازوها دوباره با دقت کشیده می شوند.

این تمرین در 2 تا 3 پاس با هرکدام 15-20 تکرار انجام می شود. تمرین بعدی بالا بردن تنه است. شما در حالت خمیده (قوز خفیف) نشسته اید.

سپس با کشیدن تیغه های شانه به سمت عقب و بلند کردن آن ، صاف شوید سر تا مستقیم به جلو نگاه کنی یک حالت نظامی تنگ را در پیش می گیرد. این یک تمرین است که می تواند در حالت ایستاده نیز انجام شود و یک روش عالی برای کار با کامپیوتر در این بین است.

دو تمرین دیگر برای استفاده در منزل نیاز به الف ترابند. اینها را می توانید با زیر 20 یورو در فروشگاه های ورزشی یا فروشگاه های ارتوپدی تهیه کنید. اولین تمرین آموزش چرخش خارجی در شانه

بازوها در برابر بدن قرار می گیرند و در آرنج 90 درجه خم می شوند. با هر دو دست الف ترابند اکنون در جای خود نگه داشته شده است. این کار بهتر است با بسته بندی ترابند دور دستت مثل حلقه.

یک آرنج نزدیک بدن است. با بازوی دیگر ، Theraband را به آرامی و به طور پایدار به سمت بیرون می کشید. مهم است که آرنج در تماس باقی بماند و حرکت فقط یک چرخش باشد بازو - کف دست به عقب برگردد.

این حرکت در 3 پاس با حدود 20 تکرار انجام می شود. و این برای هر بازو. تمرین دیگر به بند بند و نوعی نقطه ثابت روی سقف نیاز دارد (به عنوان مثال قلاب یا حلقه ثابت).

بالای این نقطه ثابت ، Theraband را قرار می دهید که اکنون دو قسمت با طول برابر دارید. اینها را به دست می گیرید. شما صاف و ثابت بایستید.

آرنج ها در 90 درجه خم شده و بازوها در حدود 20 درجه به جلو خم می شوند. اکنون هر دو بازو همزمان و به طور مساوی به سمت عقب حرکت داده می شوند. این حرکت در 3 پاس با حدود 20 تکرار انجام می شود.

به طور معمول ، تمام تمرینات نباید تحریک کنند درد. در صورت درد یا ابهام در حین تمرینات ، باید با پزشک مشورت شود. درمان های جراحی را می توان در فضای باز انجام داد مفصل شانه یا با حداقل تهاجم با استفاده از آرتروسکوپی.

در روش دوم جراحی ، یک دوربین به داخل پیشرفته می شود مفصل شانه از طریق یک برش کوچک این دوربین تصاویر واقعی از مفصل را فراهم می کند و شرایط آناتومیکی واقعی را نشان می دهد. با روش باز درمانی ، این کار ضروری نیست ، زیرا جراح می تواند نگاهی به داخل مفصل بیندازد. هدف از این روش جراحی برداشتن بافت ملتهب از فضای مفصل از یک طرف و برداشتن برجستگی های استخوانی مزاحم از فضای مفصلی است. از سوی دیگر.

اگر روند منقار زاغی به باریک شدن مفصل شانه کمک کند ، در حین جراحی باز و همچنین در حین جراحی آرتروسکوپی با حداقل تهاجم ، برش داده می شود ، به طوری که دیگر مانع عضلات نمی شود. در حال اجرا نزدیک به ویژه در بیماران مسن ، سندرم impingement تنها به تنگی آناتومیک ثانویه است. در بیشتر موارد ، تغییر آرتروز در مفصل شانه نیز مسئول آسیب زدن است.

به همین دلیل ، هنگامی که آرتروز شدید در مفصل شانه مشاهده شد ، سعی در برداشتن قسمت هایی از ترقوه است. این هدف برای دستیابی به دو اثر متفاوت است. از یک طرف ، ایجاد فضایی در فضای بسیار باریک مفصل در نظر گرفته شده بود و از طرف دیگر برای جلوگیری از مالیدن عضلات درگیر در حرکت شانه به طور فزاینده ای به استخوان ، بنابراین باعث درد می شود.

اگر قسمت هایی از ترقوه برداشته شود ، این امر به ناچار منجر به ایجاد فضای آزاد در ناحیه ترقوه و بی ثباتی می شود. با این حال ، این بی ثباتی به طور کلی طولانی نیست ، زیرا بافت اسکار به زودی فضای بین آن را اشغال می کند استخوان یقه و مفصل آکرومیوکلاویکولار. به خصوص بعد از رویکردهای درمانی جراحی و غیر محافظه کارانه ، یک درمان پیگیری مداوم با اقدامات فیزیوتراپی ضروری است.

تمرینات انجام شده به طور نامنظم می تواند منجر به زوال گسترده پیش آگهی و بروز سندرم انسداد مزمن شود. با این حال ، در حدود یک سوم از افرادی که تحت عمل جراحی قرار گرفته اند ، هیچ پیشرفت قابل توجهی حاصل نمی شود. با این حال ، در اکثر بیماران ، جایی که آسیب عمده ای در فضای زیر آکرومیال وجود ندارد ، درمان محافظه کارانه در چند ماه اول موثر است.

بنابراین ، در بیشتر موارد ، ابتدا ارزش دارد که یک روش محافظه کارانه را امتحان کنید. در حدود 80٪ از کل بیماران می توانند کاهش درد و شکایات مربوطه را فقط با درمان محافظه کارانه به دست آورند. مهم است که بیمار واقعاً همکاری کند ، از خود در امان بماند و از کارها و حرکات سنگین که باعث ایجاد انسداد می شود خودداری کند.

اگر نقص شدید از تاندون ها عضلات سوپرااسپیناتوس یا رشد استخوانی متمایز از قبل در اشعه ایکس در اولین نمایش قابل مشاهده است ، پس این می تواند دلیلی برای متوسل شدن مستقیم به یک اقدام جراحی باشد. اگر این اقدامات دیگر مثر نباشند ، مرحله بعدی شروع استفاده از دارو است. مسکن ها از گروه داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) می توان استفاده کرد ، مانند ایبوپروفن، که هم درد و هم التهاب را خنثی می کند.

داروهایی که می توانند مستقیماً به مفصل آسیب دیده تزریق شوند ، تأثیر بیشتری دارند. کورتیزون اغلب برای این منظور استفاده می شود. کورتیزون یک داروی ضد التهاب بسیار مثر است ، اما تأثیر نسبتاً شدیدی دارد و با بسیاری از عوارض جانبی همراه است ، بنابراین نباید از آن به راحتی استفاده کرد و در صورت وجود ، فقط به طور موقت.

علاوه بر این ، فیزیوتراپی و فیزیوتراپی در صورت بروز سندرم impingement بسیار مفید هستند. با این حال ، این کار باید همیشه تحت نظارت پزشک یا یک فیزیوتراپیست آموزش دیده انجام شود تا از آسیب بیشتر حتی بیشتر در مفصل جلوگیری شود. تکنیک هایی که در اینجا مفید هستند عمدتا ویژه هستند کشش تمرینات و عضله سازی.

بدین ترتیب باید قدرت شانه را بازیابی کرد و محدودیت های حرکتی در حالت ایده آل به حداقل می رسند. علاوه بر این ، برخی از تحرکات مفصل نیز می توانند اثر ضد التهابی مستقیمی داشته باشند ، زیرا باعث تحریک می شوند خون گردش بافت آسیب دیده و در نتیجه فرآیندهای بازسازی. با این حال ، باید توجه داشت که این تمرینات تنها در صورت انجام مداوم ، صحیح و بالاتر از همه به طور منظم در مدت زمان طولانی تر ، می توانند تأثیر مثبتی داشته باشند.

اگر درمان محافظه کارانه منجر به تسکین درد نشود ، ممکن است درمان جراحی در نظر گرفته شود. گزینه های مختلفی موجود است. اول از همه ، همیشه سعی می شود سندرم impingement را به صورت محافظه کارانه ، یعنی بدون جراحی ، درمان کند.

اگر تمام گزینه های موجود در این نوع درمان ، اثر مطلوب آزادی از درد یا حداقل تسکین قابل توجهی را ایجاد نکند ، در نهایت باید به جراحی متوسل شد. در اینجا گزینه های مختلفی وجود دارد که بسته به شدت بیماری و فرد شرط از بیمار کمترین تهاجم و پرهزینه بودن روش آرتروسکوپی است. فقط برش های بسیار کوچکی لازم است که از طریق آن جراح دوربینی را به مفصل وارد می کند که با کمک آن می تواند مستقیماً ساختارهای استخوانی را که منجر به انقباض می شوند شناسایی کرده و در صورت لزوم آنها را با دستگاه کوچکی از بین برد.

با استفاده از این نوع ، عمل به طور معمول می تواند به صورت سرپایی انجام شود ، یعنی بیمار می تواند در روز عمل بیمارستان را ترک کند. در مورد تصاویر بالینی بارزتر ، معمولاً روش باز درمانی ارجح است. در این حالت می توان خارهای بزرگتر استخوان را برداشته و در عین حال چسبندگی های موجود را نیز از بین برد.

در صورت لزوم ، جراح می تواند قسمتهایی از مفصل و / یا سطوح صاف مفصل را از بین ببرد. با این روش ، اما باید برشی بزرگتر از طول حدود 4 سانتی متر ایجاد شود ، که به معنای اقامت طولانی تر در بیمارستان است. شدیدترین نوع به اصطلاح رفع فشار زیر آکرولیوم است.

هدف از این عمل گسترش فضای مفصلی به منظور درمان سندرم impingement موجود و جلوگیری از عود است. بسته به اینکه کدام ساختار مفصل مسئول علائم ، قطعات استخوانی ، تاندون ها یا می توان قسمتهایی از بورس را در طی این روش از بین برد. بعد از هر نوع جراحی ، فیزیوتراپی گسترده ای تجویز می شود که به موجب آن یافتن یک ماده مهم مهم است تعادل بین اضافه بار بیش از حد مفصل و عدم تحرک بیش از حد طولانی مدت ، که هر دو می توانند تأثیر منفی طولانی مدت بر روند بهبود داشته باشند.

هرچه مداخله گسترده تر باشد ، باید تحرک کندتر مفصل شروع شود و معمولاً مدت زمان بیشتری برای بازیابی تحرک کاملاً طبیعی و آزادی از درد در شانه آسیب دیده طول می کشد. بعد از عمل ، همه حرکات نباید بلافاصله با تمام قدرت انجام شوند. از آنجا که رفع فشار subacromial نه تنها قطعات استخوان و جوشها را از بین می برد ، بلکه اغلب بخیه ها یا بازسازی ها نیز در تاندون supraspinatus، نباید کاملاً بارگیری شود.

برای 2 روز اول پس از عمل ، بازو باید به اصطلاح در بانداژ مسیح ریخته شود. در هفته اول بعد از عمل هیچ گونه حرکت فعال بازو نباید انجام شود. این بدان معناست که بازو فقط ممکن است توسط یک فیزیوتراپ حرکت کند.

علاوه بر این ، عضله اطراف (گردن، بازگشت، کتف) باید آموزش ببیند ، زیرا اکنون برای نگهداری این موارد بیشتر مورد نیاز است بازو در موقعیت ایده آل طی چند هفته آینده ، طرحی با فیزیوتراپیست تدوین می شود تا اینکه بیمار پس از حدود 4-5 هفته تقریباً می تواند شانه خود را بارگیری کامل کند. با این حال ، پرهیز از ورزشهایی که باعث ضربه شدید یا وارد آمدن نیروهای قوی به شانه می شوند نیز مهم است.

تمریناتی که بعد از عمل با فیزیوتراپیست انجام می شود ، اصولاً با تمرینات ذکر شده در زیر تمرینات در خانه مطابقت دارد. لازم به ذکر است که برخی حرکات و تمرینات ممکن است برای هر بیمار به صورت جداگانه انجام نشود. جراح این مورد را در برنامه درمانی بعد از عمل قرار خواهد داد و به روند عمل و اینکه آیا عضلات یا تاندون های دیگر تحت تأثیر قرار گرفته اند بستگی دارد.

ضرب و شتم روی شانه در صورت بروز سندرم impingement یک روش معمول است. هدف از بین بردن عضلات و بهبود وضعیت استخوان بازو است سر. روش های مختلفی وجود دارد که مورد استفاده قرار می گیرد.

بسته به روش استفاده شده ، چندین نوار نوار با طول مختلف برای نوار چسب مورد نیاز است. در روش اول ، نواری به طول 20 سانتی متر (بسته به اندازه و ابعاد عضله بیمار) به صورت مورب از آکرومیون (ارتفاع شانه) بیش از کتف به ستون فقرات این تحت تنش انجام می شود.

سپس نوار دوم از عضله دلتوئید در امتداد تیغه شانه گیر می کند. احتمال دیگر چسباندن یک نوار به صورت افقی در زیر سر آن است استخوان بازو از پایه عضله سینه در استرنوم بالای بازوی مجاور به تیغه شانه. نوار دوم از مورب استفاده می شود قفسه سینه بیش از شانه به قسمت جانبی تیغه شانه.

نوارها به گونه ای قرار می گیرند که ناحیه ای بین آنها وجود داشته باشد که در آن سر قرار گیرد استخوان بازو دروغ. احتمال سوم از نوار تقسیم شده استفاده می شود. این قسمت به پایه عضله دلتوئید (بازو فوقانی بازویی) چسبانده می شود بازو در تماس. سپس ، یک قسمت از نوار در اطراف عضله دلتوئید در جلو و قسمت دیگر در پشت قرار می گیرد ، به طوری که سر استخوان بازو در بین آنها قرار گیرد.

سپس هر دو قسمت در یک نقطه چسب پشت قسمت بهم متصل می شوند آکرومیون. سپس نوار دیگری از قسمت فوقانی جانبی اعمال می شود قفسه سینه بیش از این نقطه چسب به تیغه شانه. و نوار سوم از طول بازو به طرف جانبی به طول از طریق عضله دلتوئید گیر می کند گردن. کاربرد دقیق این روش ها باید توسط یک فرد باتجربه انجام شود. کاربرد نادرست به اثر مطلوب نخواهد رسید و در بدترین حالت حتی ممکن است مشکل را بدتر کند.