MERS-CoV

بررسی اجمالی

  • مرس چیست؟ یک بیماری تنفسی (اغلب) شدید ناشی از پاتوژن MERS-CoV.
  • فراوانی: (بسیار) نادر، در مجموع حدود 2,500 مورد ثبت شده در سراسر جهان (از سال 2019)، پس از سال 2016 تعداد تشخیص ها به شدت کاهش یافت.
  • علائم: تب، سرفه، تنگی نفس، ذات الریه، اغلب اختلالات عصبی و آسیب اندام در موارد شدید. دوره کمون حدود 14 روز
  • تشخیص: آزمایش PCR، آزمایش آنتی بادی، نظارت شدید پزشکی.
  • درمان: عمدتاً مراقبت های ویژه، هیچ درمان دارویی ثابتی در دسترس نیست. استفاده تجربی از مهارکننده های پروتئاز و تعدیل کننده های ایمنی؛ واکسن در حال حاضر در دسترس نیست
  • پیش آگهی: اغلب شدید. یک سوم بیماران می میرند.

مرس چیست؟

سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS) یک بیماری تنفسی شدید است که در اثر عفونت با پاتوژن MERS-CoV ("کرونا ویروس سندرم تنفسی خاورمیانه") ایجاد می شود.

مرس با علائم معمولی مانند تب، سرفه و تنگی نفس همراه است. میزان مرگ و میر بالا است: حدود یک سوم افراد مبتلا می میرند.

MERS-CoV مانند SARS و Sars-CoV-2 عضوی از جنس بتا-کرونا ویروس است. اعتقاد بر این است که از dromedaries به انسان سرایت کرده است. بنابراین MERS-CoV یک ویروس مشترک بین انسان و دام است.

توزیع

این پاتوژن برای اولین بار در سال 2012 در عربستان سعودی کشف شد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) متعاقباً حدود 2,500 مورد را در سراسر جهان تا سال 2019 ثبت کرد. بنابراین، تعداد موارد در سطح جهانی کم است. علاوه بر این، از سال 2016، شیوع MERS-CoV به طور ناگهانی کاهش یافت.

بیشتر موارد شناخته شده در شبه جزیره عربستان رخ داده است - جدا از یک شیوع بزرگ دیگر (منزوی) در سال 2015 در کره جنوبی.

به طور کلی، موارد ابتلا در 27 کشور، از جمله ایالات در آمریکای شمالی، جنوب آسیا و اروپا تایید شده است. اما در اینجا، مسافرانی را که در اوج گسترش در شبه جزیره عربستان بوده اند، تحت تأثیر قرار دادند. با این حال، چنین کانون های جدا شده عفونت منجر به یک رویداد عفونت کنترل نشده در مقیاس بزرگ نمی شود.

آیا می توان علیه MERS واکسینه شد؟

خیر. در حال حاضر هیچ واکسن تایید شده ای برای MERS وجود ندارد. با این حال، کارشناسان مرکز تحقیقات عفونت آلمان (DZIF) در حال کار بر روی اولین واکسن نامزد علیه پاتوژن MERS هستند: MVA-MERS-S. این واکسن مبتنی بر فناوری ناقلی است که برای واکسن مرس استفاده می شود.

این مبتنی بر همان فناوری ناقل است که به عنوان مثال، واکسن AstraZeneca علیه SARS-CoV-2 است. محققان از یک ویروس آبله گاوی ضعیف شده (ویروس اصلاح شده واکسینیا آنکارا، MVA) به عنوان ناقل ("شاتل ژن") استفاده می کنند. در یک مطالعه آزمایشی اولیه ثابت شد که MVA-MERS-S به خوبی قابل تحمل است و قادر به ایجاد پاسخ های آنتی بادی قوی است.

هر دو نامزد واکسن در مراحل اولیه توسعه هستند. با این حال، بر اساس این نتایج اولیه امیدوارکننده، مطالعات بیشتر در مقیاس بزرگتر برنامه ریزی شده است.

علائم مرس چیست؟

MERS به عنوان یک بیماری تنفسی معمولی با علائم زیر ظاهر می شود:

  • سرفه کردن
  • گلو درد
  • Febbre
  • پریشانی تنفسی
  • تنگی نفس
  • پنومونی شدید (عفونت ریه)
  • نارسایی ریه

علاوه بر این، بیماران MERS همچنین نشان دادند:

  • درد عضلانی و مفصلی
  • اسهال
  • بی حالی و استفراغ
  • نارسایی کلیه

فاصله زمانی بین عفونت و شروع اولین علائم بیماری 14 تا XNUMX روز است (دوره کمون). شدت علائم از بدون علامت تا بسیار شدید متغیر است.

بیمارانی که دچار دوره شدید بیماری می شوند معمولاً به مراقبت های ویژه نیاز دارند. گروه های آسیب پذیر به ویژه تحت تأثیر یک دوره شدید قرار می گیرند. این بیماران سالخورده و مبتلا به نقص ایمنی و همچنین افرادی هستند که از بیماری های قبلی رنج می برند.

ارزیابی نهایی در مورد اینکه کدام یک از عوارض عصبی با چه فرکانس ممکن است از یک عفونت زنده‌مانده از MERS-CoV ناشی شود، هنوز در وضعیت فعلی دانش باز است. موارد مستند بیشتر بر اساس گزارش های موردی فردی است.

MERS-CoV چگونه تشخیص داده می شود؟

MERS را می توان به طور قابل اعتماد با آزمایش PCR در آزمایشگاه های تخصصی تشخیص داد. این به ماده ژنتیکی مشخصه ویروس واکنش نشان می دهد.

در حالت ایده آل، از ترشحات راه های هوایی عمیق تر به عنوان ماده نمونه استفاده می شود. پزشکان این موارد را از طریق به اصطلاح برونکوسکوپی بدست می آورند. سواب‌های دهان، بینی و گلو، مانند نمونه‌هایی که برای آزمایش Sars-CoV-2 گرفته می‌شوند، معمولاً کمتر مناسب هستند. این به این دلیل است که MERS-CoV به ویژه بر راه های هوایی عمیق تأثیر می گذارد. این جایی است که میزان ویروس قابل شناسایی بالاترین میزان است.

حتی اطلاعات دقیق تری را می توان با تعیین توالی ژنوم کامل پاتوژن به دست آورد.

از سوی دیگر، آزمایش‌های آنتی‌بادی می‌توانند برای نتیجه‌گیری در مورد یک بیماری مرس در گذشته مورد استفاده قرار گیرند. آنها برای تشخیص حاد مناسب نیستند زیرا مدتی طول می کشد تا سیستم ایمنی فرد مبتلا با آنتی بادی های خاص (قابل تشخیص) به پاتوژن MERS واکنش نشان دهد.

مشترکات MERS-CoV، SARS و Sars-CoV-2؟

SARS، MERS-CoV و Sars-CoV-2 ویروس های RNA پوشش دار از جنس Betacoronavirus هستند. آنها به خانواده کروناویروس (Coronaviridae) تعلق دارند و می توانند باعث بیماری در انسان شوند.

ماده ژنتیکی آنها از اسید ریبونوکلئیک تک رشته ای (RNA) تشکیل شده است. ماده ژنتیکی MERS-CoV و (SARS و) Sars-CoV-2 تا حد زیادی یکسان است. یعنی MERS-CoV (از لحاظ ساختاری) تقریباً مشابه Sars-CoV-2 است.

ژنوم ویروسی تمام اطلاعاتی را که ویروس برای تکثیر نیاز دارد در سلول میزبان آلوده ذخیره می کند. بنابراین شامل تمام طرح‌های اولیه پروتئین‌های مورد نیاز برای ساخت ذرات ویروس جدید و کپی کردن خود ژنوم ویروس است.

ژنوم MERS-CoV از حدود 30,000 نوکلئوباز تشکیل شده است که به طور خاص برای سه نوع پروتئین ویروسی کد می کنند:

RNA پلیمرازهای وابسته به RNA: MERS-CoV دارای دو کپی RNA مجزا (ORF1ab، ORF1a) است. این آنزیم ها مسئول تکثیر ژنوم RNA در سلول میزبان هستند.

پروتئین های ساختاری: این ها پروتئین هایی هستند که به ذره ویروس MERS-CoV شکل بیرونی (و درونی) آن را می دهند:

  • پروتئین اسپایک (S): ساختار پروتئین خارجی که به MERS-CoV اجازه می دهد تا سلول های ریه انسان را آلوده کند.
  • نوکلئوکپسید (N): یک مولکول پروتئین ساختاری که ژنوم ویروس را تثبیت می کند.
  • پروتئین پاکت (E): بخشی از پوشش بیرونی ذره ویروس.

پروتئین‌های غیرساختاری: علاوه بر این، پروتئین‌های غیرساختاری دیگری – که «پروتئین‌های جانبی» نیز نامیده می‌شوند – در ژنوم MERS-CoV وجود دارند (از جمله ORF 3، ORF 4a، ORF 4b، ORF 5). اگرچه هنوز به طور قطعی ثابت نشده است، متخصصان درباره اینکه آیا این پروتئین ها احتمالاً فرآیندهای مهم دفاع ایمنی انسان را مهار می کنند (به عنوان به اصطلاح "آنتاگونیست اینترفرون" عمل می کنند) بحث می کنند.

چرا بیماری همه گیر MERS-CoV وجود نداشت؟

اینکه چرا بیماری همه گیر MERS-CoV وجود نداشت هنوز به طور قطعی توضیح داده نشده است. کارشناسان گمان می کنند که این بیماری مربوط به مکانیسم عفونت خاص MERS-CoV است که با پاتوژن بسیار مسری Sars-CoV-2 متفاوت است.

همانطور که برای اکثر بیماری های تنفسی معمول است، MERS-CoV عمدتاً از طریق عفونت قطرات یا از طریق آئروسل ها پخش می شود. با این حال، به نظر نمی رسد که MERS-CoV قادر به آلوده کردن دستگاه تنفسی فوقانی باشد.

Sars-CoV-2 از طریق گیرنده ACE2 وارد سلول‌های انسانی می‌شود که به طور گسترده در بدن توزیع می‌شود - و همچنین در دستگاه تنفسی فوقانی وجود دارد. از سوی دیگر، به نظر می رسد MERS-CoV منحصراً از به اصطلاح گیرنده دی پپتیدیل پپتیداز 4 (DPP4 یا CD26) به عنوان یک «دروازه» استفاده می کند.

این توزیع نابرابر گیرنده DPP4 در دستگاه تنفسی و ریه‌ها می‌تواند عفونت «متوسط» MERS-CoV را توضیح دهد. به نظر می‌رسد این نیز دلیل عدم انتشار غیرقابل کنترل MERS-CoV در مرحله حداکثر گسترش خود است.

مرس چگونه درمان می شود؟

یک درمان دارویی رایج که بتواند مرس را درمان کند در حال حاضر در دسترس نیست.

بنابراین پزشکان سعی می‌کنند در مواقع اضطراری، سلامت بیماران مبتلا را تا جایی که می‌توانند تثبیت کنند. این می تواند سیستم ایمنی افراد آسیب دیده را برای شکست دادن ویروس MERS زمان بخرد.

استفاده از داروهای ضد ویروسی از قبل شناخته شده؟

در برخی موارد، پزشکان از داروهایی استفاده می‌کنند که قبلاً برای سایر بیماری‌ها ساخته شده‌اند. در اینجا، "ضد ویروس های طیف گسترده" نقش ویژه ای را ایفا می کنند. این داروها حداقل باید تکثیر پاتوژن MERS را در بیماران آلوده کند کنند. ترکیبات مواد فعال مورد بحث قرار می گیرد:

لوپیناویر و ریتوناویر: داروهای ترکیبی لوپیناویر و ریتوناویر نیز مورد بحث قرار می گیرند. هر دو برای درمان عفونت HIV استفاده می شوند. هر دو دارو به گروه مهارکننده های پروتئاز تعلق دارند که یک آنزیم ویروسی مهم برای ساخت ذرات ویروس جدید را مسدود می کنند. مطالعات اولیه در زمینه MERS-CoV تأثیر کمی مثبت بر پیشرفت بیماری نشان می دهد. با این حال، بعید است که تکثیر ویروس به طور کامل با این درمان ترکیبی سرکوب شود.

مهارکننده های DPP4: گیرنده DPP4 نقش مهمی در ورود MERS-CoV به سلول انسانی دارد. اگر گیرنده DPP4 به طور خاص توسط داروها مسدود شود - بنابراین این فرضیه وجود دارد - ورود پاتوژن MERS-CoV احتمالاً می تواند متوقف شود.

با این حال، DPP4 همچنین نقش مهمی در کنترل سیستم ایمنی بدن انسان ایفا می کند. نگرانی این است که مهار گیرنده DPP4 می تواند فعالیت مورد نظر برخی از سلول های موثر T را کاهش دهد. اگرچه هنوز به طور قطعی مشخص نشده است، بنابراین مهارکننده های DPP4 مشکوک به ایجاد عوارض جانبی (سیستمیک) هستند. بنابراین مطالعات بیشتر در این زمینه ضروری است.