آرتیشوک

مترادف به معنای گسترده تر

مترادف گیاهی: کنگر فرنگی از خانواده گلهای مرکب (Compositae یا Asteriacea) است و کنگر فرانسوی ، کنگر فرنگی و کنگر فرنگی نیز نامیده می شود. نام لاتین: Cynara scolymus انگلیسی: کنگر فرنگی گیاه دارویی کنگر فرنگی گیاهی است چند ساله ، خار خار مانند و دارای ساقه ای به ارتفاع یک تا دو متر. متعلق به خانواده است سبزیجات - گیاهانی مانند بابونه ، گل مینا یا گل همیشه بهار.

در سال اول ، پایه محکم ابتدا یک گل رز برگ تشکیل می دهد ، که از آن یک ساقه بلند 1.50 متر تا 2 متر ، پوشیده از برگهای خار دار ، سال بعد رشد می کند. برگهای خاردار کنگر فرنگی بزرگ ، پنبه ای ، خار مانند ، در قسمت فوقانی به رنگ سبز مایل به خاکستری و کمی سبک تر ، در زیر آن به آرامی خاردار است. آنها بدون سبک مستقیم روی ساقه می نشینند.

در نوک ساقه آنها سر گلهای کروی ، خاردار ، بنفش و سبز تشکیل می دهند که قبل از گلدهی برداشت می شوند. ظرافت ته چین گوشتی یا برگ های گل گلیس کنگر فرنگی در کشورهای مدیترانه ای است. برگ و ریشه گل رز برگ خشک و تازه گیاه کنگر فرنگی ، که بومی مدیترانه و آمریکای جنوبی است ، برای مصارف دارویی استفاده می شود.

این گیاه در تابستان و پاییز شکوفه آبی بنفش می دهد. کنگر فرنگی گیاه دارویی ، که متعلق به سبزیجات، گیاهی پرانرژی و دارای پایه ای به همان اندازه قوی است. کنگر فرنگی که قبلاً در دوران باستان شناخته شده بود ، اکنون در ایتالیا ، فرانسه ، اسپانیا ، یونان و مراکش کشت می شود.

این خاک و آب و هوای معتدل و خاک رس را دوست دارد. خواص درمانی برگ و ریشه کنگر فرنگی قبلاً در قرون وسطی شرح داده شده بود. امروزه از برگهای تازه یا خشک یا ریشه کنگر فرنگی استفاده دارویی می شود ، زیرا حاوی مقادیر زیادی مواد تلخ مانند سینارین است. این ماده فعال برای تولید ماده حیاتی است صفرا و بنابراین برای هضم چربی و کلسترول کاهش

تاریخچه

کنگر فرنگی یک گیاه مفید باستانی از منطقه مدیترانه است. مصری ها تا پیش از 500 سال قبل از کریستی از آن استفاده می کردند. بعداً توسط اعراب به اروپا آورده شد.

نام عربی آن "al-harsuf" به معنی گیاه خار خار است. در رم مسیحی ، کنگر فرنگی باغی یک گیاه با ارزش گیاهی و دارویی قلمداد می شد. در قرن پانزدهم ، این گیاه از فرانسه وارد انگلستان شد و اشراف بسیار به دنبال آن بودند. در قرن 15 و 16 قبلاً این گیاه به عنوان گیاه دارویی برای توصیف شده بود کبد و کلیه چالش ها و مسائل. کنگر فرنگی نیز توسط گوته به عنوان یک قارچ تمجید تحسین شد.

تولید

یک عصاره با دوز بالا از برگهای کنگر فرنگی بزرگ و سالانه برای اهداف دارویی استفاده می شود. برگهای کنگر به عنوان مهمترین مواد فعال دارویی ، حاوی مشتقات اسید کافئیک ، فلاونوئیدها و لاکتونهای سسکوئیترپن هستند. علاوه بر این ، سینارین در سال 1952 کشف شد.

مطالعات علمی نشان داده است که تنها کل ترکیبات کنگر فرنگی تأثیر دارد. عصاره خشک ، آب میوه های پرس تازه گیاهان یا تنتورهای الکلی حاوی برگ های کنگر فرنگی به عنوان داروهای آماده برای استفاده در بازار موجود است. کنگر فرنگی گیاه دارویی در آماده سازی های آماده استفاده می شود.

اینها از عصاره های خشک آبی تشکیل شده اند. در داروخانه می توانید تهیه کنید: برای کاربردهای پزشکی یک آب فشرده تهیه شده از برگهای تازه کنگر فرنگی نیز مناسب است. کنگر به عنوان یک گیاه هیچ اثر دارویی ندارد.

به منظور دستیابی به یک اثر درمانی ، دوز روزانه 6 گرم برگ خشک توصیه می شود (30 گرم برگ تازه یا 30 میلی لیتر آب فشرده). برای تهیه چای ، یک قاشق چایخوری برگ کنگر فرنگی خرد شده بردارید و 150 میلی لیتر آب گرم روی آنها بریزید. بگذارید 10 دقیقه دم بکشد و قبل از هر وعده غذایی یک فنجان بنوشید. کنگر فرنگی را می توانید در نوشیدنی های خوشمزه نیز سرو کنید. - دراژ

• کپسول
• قرص
• قطره