لاله گوش

تعریف

لاله گوش ، که غشای تمپان (Membrana tympani) نیز نامیده می شود ، یک قسمت اساسی از دستگاه هدایت صدا از گوش انسان و مرز بین خارجی را تشکیل می دهد کانال شنوایی و گوش میانی.

تشریح

لاله گوش بیضی شکل گرد و طولی در طولانی ترین قطر آن حدود 9-11 میلی متر است و ضخامت آن فقط 0.1 میلی متر است. بزرگترین قسمت آن ، پارس تنسا ، توسط رشته ای کشیده شده است غضروف حلقه ، که به نوبه خود با استخوان سوراخ شده است کانال شنوایی. با این حال ، لاله گوش به صورت غشای کشیده و مستقیم تشکیل نمی شود بلکه نوعی قیف است که پایین ترین نقطه آن با نوک دسته چکش ذوب می شود.

این حتی از بیرون از طریق لاله گوش نازک قابل مشاهده است. هنگامی که امواج صوتی به این قیف برخورد می کنند ، آن را در حالت ارتعاشی قرار می دهند و صدا را از طریق استخوان (چکش ، سندان و منگنه) منتقل می کند گوش داخلی. این فرآیند منجر به تقویت صدا چندین برابر می شود.

وقتی لاله گوش از طریق اتوسکوپ مشاهده می شود ، به عنوان یک سطح براق قابل مشاهده می شود و یک بازتاب نور مشخص را از خود نشان می دهد. رنگ آن اغلب خاکستری یا مرواریدی توصیف می شود. لاله گوش عضوی بسیار حساس است. لمس اغلب دردناک است و حتی می تواند همراه باشد تهوع و غش کردن مسئول این امر شاخه های مختلفی از عصب سه قلو و عصب واگ، که با حساسیت لاله گوش را عصب می زند.

عملکرد لاله گوش

لاله گوش یک غشای نازک است که از سه لایه تشکیل شده است ، که در مجرای گوش بسته می شود. جدا می شود گوش خارجی کانال از گوش میانی. بنابراین از گوش میانی و داخلی حساس در برابر آلودگی محافظت می کند و از میکروارگانیسم هایی مانند آن جلوگیری می کند باکتری و ویروس ها از ورود

با این حال ، عملکرد بسیار مهم تر آن انتقال امواج صوتی است. وقتی امواج صوتی به گوش ما برخورد می کنند ، توسط آنها گرفتار می شوند دهانه گوش و از طریق کانال گوش خارجی به شکل قیف به لاله گوش منتقل می شود. اندازه لاله گوش در بزرگسالان تقریباً به اندازه یک سکه است.

امواج صوتی باعث لرزش لاله گوش می شود که به نوبه خود به استخوان های داخل مجرا منتقل می شود گوش میانی. لاله گوش مستقیماً به اولین استخوان زنجیره استخوان ، چکش متصل است. در طرف دیگر ، استخوان ها به اصطلاح پنجره بیضی متصل می شوند.

این نیز غشایی است ، اما چند برابر کوچکتر از لاله گوش است. اختلاف اندازه بین لاله گوش و پنجره بیضی شکل باعث افزایش فشار صدا می شود. علاوه بر این ، یک مانع دیگر در مسیر صدا برطرف می شود.

تا لاله گوش صدا در هوا حرکت می کند. گوش داخلی، از طرف دیگر ، که به طور فعال صدا را پردازش می کند و اطلاعات را به مغز، حاوی مایعات است. این انتقال بین هوا و مایع توسط لاله گوش و استخوان ها انجام می شود.

بدون استخوانچه ، لاله گوش نمی تواند عملکرد خود را به عنوان یک فرستنده و تقویت کننده صدا و بالعکس انجام دهد. در طی otoscopy ، یعنی معاینه گوش با آینه مخصوص نور ، می توان لاله گوش را از خارج مشاهده کرد و بنابراین می توان نتیجه گیری خاصی در مورد عملکرد آن انجام داد. به طور معمول ، یک رفلکس نور کوچک ، ناشی از نور روی اتوسکوپ ، در لاله گوش ظاهر می شود. اگر این مورد مفقود باشد ، به این معنی است که لاله گوش آسیب دیده است یا در غیر این صورت خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده است ، به عنوان مثال به دلیل عفونت. هر دو معمولاً به صورت از دست دادن شنوایی.