مسکن ها و الکل - آیا می توان آنها را تحمل کرد؟
مسکن ها در صورت استفاده ایمن و صحیح بسیار ایمن در نظر گرفته می شوند. با این حال، داروهای ضد درد و الکل یک ترکیب توصیه شده نیست ، زیرا خطرات و خطرات زیادی را شامل می شود ، به عنوان مثال اگر مواد افیونی بسیار م withثر همراه با الکل مصرف شود ، برخی از آنها حتی می توانند زندگی را تهدید کنند. با این حال ، با سایر مواد فعال فقط لازم است خطرات را بسنجیم و احتمالاً فقط مقدار الکل را به حداقل میزان لازم برسانیم.
مشکلات ترکیبی از الکل و داروهای ضد درد اغلب شامل نقاط حمله مشابهی در مغز یا یک مسیر شکست مشابه از طریق کبد و کلیه ها در اینجا تعاملات متقابل منجر به مسمومیت با یک یا دیگری شریک ترکیبی می شود. با رقابت دقیقاً برای آن نقاط حمله ، تأثیرات دو حریف یکدیگر را تقویت می كنند.
افیون ها ، حتی در دوزهای بسیار کمتر ، می توانند عوارض جانبی شدیدی مانند فلج تنفسی ایجاد کنند ، که تحت شرایط طبیعی تحت هیچ شرایطی با دوز مصرفی انتظار نمی رود. مسکن های غیر استروئیدی (NSAIDs = ایبوپروفن، ولتارن ، دیکلوفناک و غیره) تعاملات را عمدتا در معده، که در آن تعادل توسط داروها به نفع مضرها منتقل می شود معده اسید.
الکل این را تغییر می دهد تعادل بیشتر در جهت اسید معده و خطر معده یا زخم اثنی عشر یا حتی سوراخ شدن معده تهدید کننده زندگی افزایش می یابد. همچنین با داروهای مسکن غیر استروئیدی ، تجزیه مفصل با الکل موجود در کبد همچنان تمرکز اصلی است و در اینجا نیز می توان اثر را به طور متقابل تقویت یا تضعیف کرد. برای درمان درد بعد از مصرف الکل ، مسکن اسپرین® و مقدار کافی مایعات به ویژه مناسب است.
مسکن بعد از جراحی
درمان درد بعد از یک عمل به نوع عمل بستگی دارد ، زیرا عمل های مختلف باعث درد بسیار متفاوت می شود. به عنوان مثال ، بزرگتر درد می توان پس از عملیات در قفسه سینه یا شکم نسبت به عمل جراحی جزئی روی بازوها یا پاها. اگرچه یک قرص مسکن برای تسکین درد در حین جراحی های جزئی کافی است ، اما انجام عمل های اصلی شکم به چند وجهی نیاز دارد درد درمانی متشکل از چندین جز.
با این حال ، هدف از هر درمانی همیشه رهایی از درد بیمار است. این امر اغلب با ترکیبی از رویه های مختلف حاصل می شود. درد به وضوح برای بهبودی بیمار و استرس غیرضروری برای بیمار مضر است.
درمان درد پس از جراحی به صورت جداگانه برای هر بیمار متناسب است و بنابراین علاوه بر نوع عمل ، بیماری های زمینه ای ، پیش داروها یا حتی سن و "سابقه درد" قبلی در انتخاب صحیح نقش مهمی دارد. درد درمانی. در طول عمل ، بیمار با مسکن های قوی که بخشی از هر بیهوشی است از درد در امان می ماند. با این حال ، بعد از عمل ، درد به دلیل روش کار به سرعت ایجاد می شود.
از این رو، درد درمانی معمولاً در حین عمل شروع می شود ، جایی كه بیمار از قبل بیدار می شود و اولین دوز مسكن را دریافت می كند بیهوشی تا آنجا که ممکن است بدون درد باشد. دوزهای بالاتر از متامیزول or پاراستامول از گروه غیر افیونی اغلب استفاده می شود. سپس با استفاده منظم از داروهای مسکن ، درد درمانی در اتاق ریکاوری ادامه می یابد.
در اینجا اغلب از مواد افیونی استفاده می شود. برای روزهای بعد از عمل و به منظور درمان درد بعد از عمل ، پزشکان با مشورت با بیمار ، ایده ای قبل از عمل ایجاد کرده اند که از طریق ترکیب بهینه داروها ، بیمار را از درد رها می کند. . در صورت انتظار درد شدید یا درد طولانی مدت ، قرار دادن کاتتر درد به داخل رگ or نخاع (به عنوان کاتتر به اصطلاح peridual) نیز اثبات شده است که مثر است.
کاتتر و پمپ متصل به طور دائمی مقادیر کمی داروی ضد درد را تحویل می دهند تا بیمار بدون درد بماند. اگر به اصطلاح "اوج درد" در نقاط خاصی رخ دهد ، بیمار می تواند دوز اضافی دارو را از طریق یک دکمه روی پمپ درخواست کند. مصرف بیش از حد با حداکثر دوز از پیش تعیین شده حذف می شود.
درد پس از عمل بر روی بازوها یا پاها توسط بلوک های عصبی قابل دستیابی است. به عنوان مثال ، یک کاتتر درد می تواند به طور مستقیم بر روی عصب بازو قرار گیرد و بنابراین انتقال از عصب به داخل را مسدود کند مغز.
