مسکن ها به طور کلی
با جزئیات ، داروهای ضد درد داروهایی هستند که مانع از درک احساس "درد"، اگرچه در بسیاری از موارد ماشه هنوز وجود دارد. بسته به م whereثر بودن داروها ، بین اصطلاحاً محیطی (یعنی خارج از مرکز مرکزی ما) تمایز قائل می شود. سیستم عصبی، به عنوان مثال در انگشت، پاها یا در معده) تاثیر گذار داروهای ضد درد و به طور مرکزی (یعنی در نخاع یا مستقیماً در مغز) مرکزی موثر داروهای ضد درد.
داروهایی که خارج از مرکز عمل می کنند سیستم عصبی بیشتر به مواد فعال اسیدی و غیر اسیدی (طبق فرمول شیمیایی آنها) و مواد ضد اسپاسم تقسیم می شوند. در مغز، گروه بزرگی از مواد افیونی با نماینده اصلی خود مورفین و مشتقات آن ، و همچنین چند ماده دیگر ، عمل می کنند. با توجه به تعداد زیادی از گروه های مختلف ، فرد قادر به جلوگیری از درد مستقیماً در منبع آن ، یا بعداً در نخاع یا حتی در مغز. بسیار مفید همچنین اغلب ترکیبی از داروها با اهداف مختلف است که سپس هر نقطه ممکن را مهار می کند درد توسعه و انتقال برای مهار موثرتر درد
چه مسکن هایی موجود است؟
دامنه مسکن موجود بسیار متنوع است و از مسکن های مختلف برای دلایل مختلف درد استفاده می شود. همه مسکن ها آزادانه در دسترس نیستند و بنابراین بیشتر آنها باید با تجویز پزشک تجویز شوند. بیشتر مواد افیونی حتی برای آنها نسخه هم لازم است مواد مخدر.
این امر تحت شرایط خاصی قرار دارد و برای جلوگیری از سو the استفاده از مواد افیونی در نظر گرفته شده است. گروهی از داروها که قرار است مستقیماً در نقطه مبدا از درد جلوگیری کنند ، داروهای مسکن غیر استروئیدی و اسیدی (NSAID) هستند که از نظر ظاهری شیمیایی نامگذاری شده اند. اینها شامل مواد فعال بسیار مشهور استیل سالیسیلیک اسید هستند (به عنوان مثال
اسپرین، ASS) ، ایبوپروفن (به عنوان مثال Nurofen® ، Neuralgin®) ناپروکسن (به عنوان مثال Dolormin®) و دیکلوفناک (به عنوان مثال Voltaren®).
مسکن های غیر استروئیدی در تولید هورمون در صورت آسیب دیدگی آزاد می شوند تا هشدار دهند سیستم ایمنی بدناز پروستاگلاندین ها. آنزیمی که در این شکل گیری نقش دارد سیکلواکسیژناز نامیده می شود. به دلیل این نوع عملکرد ، این گروه از مسکن ها برای درمان درد ناشی از این روش ، مانند آسیب های جزئی یا حتی درد مفاصل.از آنجا که پروستاگلاندین ها همچنین در تب و التهاب ، این داروها همچنین تأثیر بسیار خوبی در تب و التهاب دارند.
علاوه بر مسکن های اسیدی ، مسکن های غیر اسیدی شیمیایی نیز با دو نماینده اصلی وجود دارد پاراستامول (Ben-u-ron®) یا متامیزول (نوالگین) آنها عملکردی مشابه با مسکن های اسیدی دارند اما از نظر توانایی همزمان در برابر التهاب متفاوت هستند. متامیزول (نوالگین®) هنوز خاصیت برجسته ضد اسپاسم بودن همزمان را دارد.
این خاصیت آن را به داروی بهینه برای درمان گرفتگی عضلانی تبدیل می کند درد شکم، به عنوان مثال ، در مورد قولنج صفراوی یا کلیه. در عین حال ، این دارو همچنین موثرترین دارو از کل گروه مسکن های غیر افیونی است که با نسخه تجویز می شوند. پاراستامول به عنوان بسیاری از مواد فعال دیگر مانند استیل سالیسیلیک اسید (به ویژه داروی انتخابی برای کودکان) داروی انتخابی برای کودکان است (اسپرین...) برای کودکان ممنوع است.
مواد افیونی در محل درد عمل نمی کنند ، آنها فقط از انتقال سیگنال در محل جلوگیری می کنند نخاع و در مغز درک می شود مواد مخدر از خانواده افیون در گیرنده های به اصطلاح افیون عمل می کنند. اینها در امتداد مسیرهای عصبی درد آور در نخاع و مغز قرار دارند.
بدن خود نوعی افیون نیز تولید می کند ، اصطلاحاً اندروفین ها. در صورت صدمات شدید ، این اطمینان حاصل می کند که بدن مسیرهای درد خود را مهار می کند و درد بیش از حد بزرگ نمی شود. فقط اینها اندروفین ها اطمینان حاصل کنید که افراد پس از تصادفات جدی صدمات خود را به درستی متوجه نمی شوند یا اینکه زنان می توانند بدون از بین رفتن درد ، هنگام تولد زنده بمانند. با تجویز مواد افیونی اضافی به عنوان دارو ، این سیستم حداکثر فعال می شود و درد اصلاً به مغز نمی رسد یا علاوه بر این در آنجا ضعیف می شود.
