کم خوابی به ترک خودسرانه یا اجباری خواب در مدت زمان مشخصی گفته می شود که می تواند از ساعاتی به روزها ادامه داشته باشد. کمبود خواب هم از نظر درمانی (به عنوان کمبود خواب یا بیداری درمانی در روانپزشکی) و هم در مقابل شکنجه قابل استفاده است. کمبود خواب طولانی مدت می تواند اثرات مختلفی داشته باشد ، اما در بیشتر موارد با جبران خواب سالم می توان این مشکلات را برطرف کرد.
بین یک تناسب ، که در آن فقط نیمه دوم شب بیدار شد ، و کمبود خواب کاملا تمایز قائل می شوند. پس از کم خوابی ، در بسیاری از موارد خلق و خوی روز بعد بهبود می یابد. این اثر در صورت استفاده از کمبود خواب به عنوان نوعی روش درمانی مورد سو استفاده قرار می گیرد افسردگی. اگر کمبود خواب برای مدت زمان طولانی تری ادامه یابد یا کمبود دائمی خواب رخ دهد ، شکایت های جسمی و روحی رخ می دهد ، که بر تفکر روشن تأثیر منفی می گذارد.
عواقب
رکورد رسمی جهانی برای دوره ای که فرد با میل خود از خواب پرهیز می کند (بدون مصرف داروهای تحریک کننده یا دارو) 11 روز و 24 دقیقه است. آزمایش سال 1964 به طور گسترده مستند شده بود و به جز اثرات مرتبط با کمبود خواب ، مانند تمرکز و حافظه اختلالات ، و همچنین نوسانات خلقی و اختلالات درک اما اینها پس از پایان آزمایش و رسیدن به خواب ناپدید شدند.
در دهه های بعدی ، کمبود خواب و تأثیرات آن بیشتر مورد تحقیق قرار گرفت. یک آزمایش معروف (توسط آلن Rechtschaffen و برنارد برگمان) از شیکاگو در مورد اثرات طولانی مدت محرومیت از خواب بر روی موش ها تحقیق کرد. حیوانات آزمایش شده علی رغم مصرف کافی غذا وزن کم کردند ، برآمدگی های چرکی بر روی بدنشان ایجاد شد و سرانجام مردند.
مهم در اجرای آزمایش ، سطح بالای استرس و مهار آگاهانه ریتم طبیعی روز و شب (از طریق قرار گرفتن در معرض مداوم) است ، که ممکن است بر عواقب توضیح داده شده در بالا نیز تأثیر بگذارد. بنابراین جای سوال است که آیا کمبود خواب به تنهایی می تواند کشنده باشد. حتی موارد خاص مانند فامیلی کشنده بیخوابی (بی خوابی خانوادگی کشنده) هیچ گزاره قطعی یا قابل انتقال در این مورد ارائه نمی دهد. جالب است بدانید که تأثیرات جسمی کمتر از اثرات روانی کم خوابی رخ می دهد. اصولاً با کوتاه شدن زمان گوسفندان ، تمایل به خواب در طول روز افزایش می یابد.
