خلاصه
حتی با وجود علائم دیستروفی عضلانی، بیماران می توانند زندگی مستقلی داشته باشند. به عنوان مثال ، حتی با فرم بکر-کینر ، بیمار می تواند به سن بالایی برسد ، در حالی که بیماران دوشن امید به زندگی کمتری دارند. به منظور ارائه درمان فردی به بیمار در هر دو شکل ، می توان فیزیوتراپی را تجویز کرد.
بنابراین ، ضعف عضلانی به صورت علامتی درمان می شود حتی اگر علت آن باشد دیستروفی عضلانی نمی توان به طور مستقیم درمان کرد هدف از فیزیوتراپی این است که بیمار با توجه به امکاناتش در زندگی روزمره کیفیت ایجاد کند.
