فلوروکینولون ها

معرفی

فلوروکینولونها گروهی از هستند آنتی بیوتیک ها که به ویژه برای درمان میله های گرم منفی به اصطلاح مناسب هستند باکتری. میله باکتری انواع باکتری هایی هستند که در زیر میکروسکوپ کاملاً کشیده به نظر می رسند. گرم منفی به مشخصه ای اطلاق می شود که با روش خاص رنگ آمیزی (رنگ آمیزی گرم) آشکار می شود.

میله های گرم منفی بیشتر هستند باکتری که در رخ می دهد دستگاه گوارش (به اصطلاح انتروباکتریوم). این موارد به ویژه توسط فلوروكینولون ها به خوبی قابل درمان هستند. مواد جدیدتر از گروه فلوروکینولون ها نیز در برابر سایر گروه های باکتری موثر هستند. از فلوروكینولون ها به عنوان طیف وسیع استفاده می شود آنتی بیوتیک ها، به عنوان مثال به عنوان اولین گزینه درمانی برای عفونت های دستگاه ادراری.

موارد مصرف

علائم مربوط به درمان با فلوئوروکینولون ها چند برابر است ، زیرا این یک گروه است آنتی بیوتیک ها با طیف وسیعی از فعالیت. اولین مواد فعال فلوئوروکینولونها عمدتا برای درمان انتروباکتریها (باکتریهای موجود در دستگاه گوارش) بنابراین اغلب از آنها برای عفونتهای بدون عارضه مجاری ادراری استفاده می شود مثانه و احتمالاً دستگاه تناسلی (به عنوان مثال ، عفونت از پروستات).

این عفونت ها اغلب به دلیل عفونت اسمیر از روده ایجاد می شوند و بنابراین اغلب به فلوروکینولون ها پاسخ می دهند. عفونت های شدید دستگاه گوارش را می توان با فلوروکینولون ها نیز درمان کرد. در صورت لزوم ، درمان با سیپروفلوکساسین نیز برای درمان التهاب حاد مناسب است لوزالمعده.

نسلهای بعدی فلوروكینولونها طیف عملكرد قابل توجهی وسیع تری دارند و بنابراین می توانند برای عفونتهای كوچك نیز استفاده شوند دستگاه تنفسی یا در گوش ، بینی و ناحیه گلو. بیماری های استخوانی و مفصلی ناشی از باکتری ها نیز با فلوروکینولون هایی مانند لووفلوکساسین قابل درمان هستند. علاوه بر این ، فلوئوروکینولون ها نیز در درمان عفونت های به اصطلاح بیمارستانی (در بخش های مراقبت های بیمارستان یا بیمارستان) بدست می آیند. اینها غالباً عفونتهایی با باکتریهای مقاوم هستند که غالباً با فلوروکینولونهایی مانند موکسی فلوکساسین به خوبی قابل درمان هستند.

ماده فعال ، اثر

اصطلاح فلوروکینولون گروهی از آنتی بیوتیک ها را توصیف می کند که باکتری ها را از بین می برد. مواد فعال نورفلوکساسین ، سیپروفلوکساسین ، افلوکازین ، لووفلوکساسین و موکسی فلوکساسین متعلق به فلوروکینولون ها هستند. فلوئوروکینولون ها اثر خود را از طریق مهار به اصطلاح ژیراز آشکار می کنند.

گیراز آنزیمی است که در باکتری ها برای تکثیر ماده ژنتیکی مورد نیاز است. ژیراز باکتریها توپوایزومراز II نیز نامیده می شود. با مهار این توپوایزومراز II ، باکتری ها دیگر نمی توانند مواد ژنتیکی خود (= DNA خود) را کپی کنند.

این مانع از رشد کلنی باکتریها (باکتریواستاتیک) می شود و سپس باکتریها می میرند (باکتری کش). علاوه بر مهار ژیراز ، سایر مکانیسم های عملکرد فلوئوروکینولون ها نیز مورد بحث قرار گرفته اند ، زیرا اثر خوب آنها را نمی توان تنها با مهار ژیراز توضیح داد. با این حال ، تاکنون هیچ مکانیسم عملی مشخصی در آزمایشات تأیید نشده است.

نحوه عملکرد فلوئوروکینولون ها به ویژه کاملاً ثابت شده است زیرا ماده فعال بسیار به بافت پیوند دارد. این خاصیت توانایی انتشار فلوئوروکینولونها به ویژه در بافت را توصیف می کند. بنابراین برای درمان بسیاری از عفونت های بافتی از جمله استخوان مناسب هستند.