نوزادان تازه متولد شده در هفته ها و ماه های اول زندگی خود دارای الگوی پاسخ حرکتی ناخودآگاه متنوعی هستند. رفلکس گرفتن یکی از این موارد است و در هنگام لمس با یک فشار قوی با دست تشکیل می شود و به کف دست فشار وارد می شود. هنگام لمس کف پا ، انگشتان و کف پا نیز در یک حرکت ضمنی جمع می شوند. رفلکس چسبنده احتمالاً در اصل به مادر چسبیده است.
رفلکس گرفتن چیست؟
نوزادان تازه متولد شده دارای موتور متنوعی هستند واکنش هنگام تولد. اینها رفتارهای ناخودآگاه هستند که توسط محرکهای حسی خاص ایجاد می شوند. نوزادان تازه متولد شده دارای موتور متنوعی هستند واکنش هنگام تولد. اینها الگوهای رفتاری ناخودآگاه هستند که توسط محرکهای حسی خاص ایجاد می شوند. توسعه و ناپدید شدن واکنش وابستگی کمتری به زمان تولد دارد ، بلکه بیشتر به زمان تولد بستگی دارد طرح (سن بارداری). رفلکس چسبنده را می توان به رفلکس چنگال دستی و رفلکس چنگال پا تقسیم کرد که به طور مستقل از یکدیگر توسعه و از بین می روند. وقتی کف نوزاد تازه متولد شده لمس می شود و فشار وارد می شود ، ناخودآگاه با حرکت محکم انگشتان (بسته شدن مشت) پاسخ می دهد. رفلکس گرفتن پا مانند این است. با این حال ، رفلکس چنگال پا فقط شامل انحنای انگشتان و خم شدن کف پا هنگام لمس است و فشار به کف پا وارد می شود ، یعنی فقط یک حرکت ضمنی چنگ زدن است. احتمال گرفتن با پاها در انسان از نظر رشد رشد کرده است. رفلکس های دست و پا از حدود هفته سی و دوم قابل تشخیص هستند طرح و حداکثر تا ماه نهم زندگی برای دست ناپدید می شوند ، و رفلکس گرفتن پا حداکثر تا پایان سال اول زندگی یا هنگامی که کودک راه رفتن قائم را یاد می گیرد ، عقب می رود.
کارکرد و وظیفه
در نوزادان تازه متولد شده ، مرکزی سیستم عصبی، به خصوص مغز، کاملاً توسعه نیافته و هنوز کاملاً کاربردی نیست ، زیرا در غیر این صورت اندازه آن است سر روند تولد را حتی با مشکل تر می کند. بسیاری از مهارت های لازم - به ویژه مهارت های حرکتی - که بعداً آگاهانه و به میل خود انجام می شوند ، با رفلکس هایی کنترل می شوند که ناخودآگاه انجام می شوند ، که قابل مقایسه با مدارهای نظارتی خودکنترلی هستند و توسط محرک های خاصی ایجاد می شوند. مهمترین عملکرد و استفاده از رفلکس چنگ زدن ، به ویژه رفلکس گرفتن دست ، احتمالاً در مرحله رشد زودرس انسان وجود داشته است ، در این واقعیت که نوزاد می تواند به طور فعال مادر را نگه دارد یا مانند میله یا طناب مانند اشیاء. این امر باعث می شود مادر یا شخص دیگری موقتاً دست آزاد داشته باشد و کارهای دیگر را انجام دهد. رفلکس فشردن پا احتمالاً برای نگه داشتن و چسبیدن نیز مفید بود ، اما امروزه فقط به صورت ابتدایی عمل می کند زیرا تحرک وسط پا استخوان ها و طول انگشتان پا و همچنین عضله در طول تاریخ رشد انسانی عقب مانده است. در حالی که رفلکس قوی گرفتن دست امروزه کاملاً کاربردی است و کودک می تواند در طول ماه های اول زندگی خود میله ها ، طناب ها یا حتی لباس مادر را نگه دارد ، رفلکس چسبندگی پا دیگر این عملکرد را برآورده نمی کند. با این حال ، می توان از آن برای حفظ احتمال ابتدایی گرفتن با پا از طریق تمرینات مناسب در حین انتقال به فعالیت حرکتی داوطلبانه استفاده کرد. رفلکس چنگ زدن کمتر برای نگه داشتن رفلکس مانند اجسام عمل می کند تا امکان نگه داشتن خود. رفلکس فشرده کننده پا نیز در صورت عدم بازگشت در طول ، می تواند مشکل ساز شود یادگیری مرحله برای راه رفتن قائم. کودک سپس در ایجاد وزن بر روی کل کف پا مشکل دارد زیرا در عوض او دائماً می خواهد با پا چنگ بزند و تمایل دارد که بایستد و روی نوک انگشتان راه برود.
بیماری ها و شکایات
رفلکس های اولیه نوزادان در نوزادان - که به آنها رفلکس های بدوی نیز گفته می شود - اهداف مختلفی را دنبال می کنند. به عنوان مثال ، برخی از رفلکس ها فقط برای قبل از تولد مهم هستند تا کودک را از گرفتار شدن در بدن محافظت کند بند ناف با اندام قبل از تولد و با انجام حرکات خاص خود کودک را در بهترین موقعیت ممکن برای تولد قرار دهید. اگرچه رفلکس درک کننده برای بقا در انسان امروزه از اهمیت اساسی برخوردار نیست ، اما هنوز مهم است که رفلکس از بدو تولد بالغ باشد. فقط یک رفلکس چسبنده ضعیف رشد کرده یا کاملاً وجود ندارد ، نشان دهنده بیماری های عضلانی یا مفصلی مستقیم یا سو mal رشد عصبی است که باید بدون شکست روشن شود. به عنوان یک قاعده ، سایر رفلکس های حرکتی نیز در مورد یک رفلکس چنگال توسعه نیافته تحت تأثیر قرار می گیرند. به طور معمول ، در ماه های اول زندگی ، رفلکس های بدوی به تدریج لغو می شوند و با اعمال حرکتی آگاهانه جایگزین می شوند. این از طریق افزایش بلوغ رخ می دهد neocortex و میلین شدن آورنده اعصاب، که می تواند پیام های حسی را به مرکز گزارش دهد سیستم عصبی با سرعت بیشتری از طریق پیام های قوس های بازتابنده امکان پذیر است. تخریب رفلکس گرفتن و همچنین تخریب رفلکس های دیگر فقط در صورتی که کودک تخریب را از طریق چندحسی ثابت ثابت آموزش دهد ، طبق قوانین رخ می دهد. یادگیری، از طریق اقدامات حرکتی آگاهانه (به عنوان مثال بازیگوش). در بعضی از کودکان و حتی بزرگسالان ، بقایای رفلکس های بدوی حفظ می شود که می تواند رهبری آشفته کردن یادگیری رفتار ، اختلالات توجه و مشکلات رفتاری. همچنین کمبودهای حساب ، خواندن و هجی تا حدی به عدم تجزیه برخی از بازتابهای بدوی نسبت داده می شود. به عنوان مثال ، اگر رفلکس درک پا در نتیجه تلاش کودک نوپا برای راه رفتن عقب نماند ، یادگیری ایستادن به حالت ایستاده و راه رفتن بسیار دشوار است. پا هنگامی که وزنه بر روی کف پا قرار می گیرد ، به طور مکرر سعی می کند با حرکتی تصورآمیز به داخل قوس بزند.
