ضد افسردگی چیست؟
داروهای ضد افسردگی موادی هستند که برای درمان علائم آن استفاده می شوند افسردگی. در زمینه یک اختلال اسکیزوفرنی ، این منطقی است زیرا بسیاری از بیماران رشد می کنند افسردگی به عنوان یک بیماری همزمان. داروهای ضد افسردگی با افزایش غلظت مواد پیام رسان در این کشور ، اثر خود را نشان می دهند مغز، که برای خلق و خو و رانندگی مهم هستند.
اینها عمدتا هستند سروتونین و نورآدرنالین. داروها از تجزیه این مواد پیام رسان (انتقال دهنده های عصبی) در محل جلوگیری می کنند سیناپس، یعنی نقاط تماس بین سلولهای عصبی ، به طوری که آنها طولانی تر و با شدت بیشتری کار می کنند. انتخاب داروهای ضد افسردگی بسیار زیاد است و هر ماده دارای مشخصات فردی است.
برخی از این داروها علاوه بر بهبود خلق و خو ، اثر آرامبخش (آرام بخشی) نیز دارند ، برخی دیگر نیز اثر تحریک کنندگی دارند. همچنین وجود دارد عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی. بنابراین درمان با این داروها برای یافتن ماده مناسب به یک پزشک باتجربه و صبوری نیاز دارد.
آرام بخش ها چیست؟
داروهای تسکین دهنده همه آن موادی هستند که اثر آرام بخشی ، تسکین دهنده اضطراب و آرام بخشی دارند ، یعنی اثر خسته کننده ای دارند. موثرترین آرامبخش هستند به اصطلاح بنزودیازپین ها، از جمله دیازپام (Valium ®) ، که در بیماران بسیار تحریک شده ، به عنوان مثال در توهم اسکیزوفرنیک استفاده می شود. اگرچه بسیار م effectiveثر هستند ، اما از پتانسیل وابستگی بالایی نیز برخوردار هستند. در صورت امکان ، از داروهای دیگری مانند داروهای ضد افسردگی آرامبخش برای جلوگیری از عادت استفاده می شود. داروهای گیاهی مانند سنبل الطیب در موارد کمتر مشخص نیز استفاده می شود.
چه عوارض جانبی انتظار می رود؟
علائم اسکیزوفرنیا قوی تر از سایر بیماری های روحی هستند. بر این اساس ، داروهایی که قرار است برای چنین علائمی مثر باشند باید به همان نسبت موثر باشند. متأسفانه ، این اثر قوی اغلب منجر به عوارض جانبی می شود. میزان این عوارض از فردی به فرد دیگر متفاوت است و بنابراین پیش بینی آن دشوار است.
خیلی شدید اسکیزوفرنیا، این عوارض جانبی باید پذیرفته شود ، زیرا علائم باید برای محافظت از خود و دیگران باشد. هنگامی که شدیدترین علائم کنترل شد ، جستجوی داروی مناسب در دوز مناسب شروع می شود. دلیل این امر آنست که پس از مهار عود اسکیزوفرنیک ، داروها معمولاً باید برای مدت طولانی مصرف شوند و هرگونه عوارض جانبی قابل تحمل است.
اینکه دقیقاً کدام عوارض جانبی دیده می شود ، از دارویی به داروی دیگر متفاوت است. تا حد زیادی محدودکننده ترین عوارض ناشی از داروهای ضد روان پریشی نظیر هالوپریدول ، یعنی اصطلاحاً اختلالات حرکتی اکستراپیرامیدال (EPS) است. اینها مشکلاتی در اجرای حرکات مشابه حرکات شناخته شده از بیماری پارکینسون است.
بیماران از غیر ارادی رنج می برند گرفتگی عضلات و تشنج ، دستان آنها می لرزد و برداشتن اولین قدم های خود هنگام راه رفتن برای آنها دشوار است. این EPS به سختی درمان می شود و حتی پس از قطع دارو همیشه به طور کامل عقب نمی رود. با این وجود ، داروهای ضد روان پریشی معمولی همچنان م mostثرترین سلاح در برابر علائم آن هستند اسکیزوفرنیا و حداقل در ابتدا استفاده می شود ، اما در صورت امکان با استفاده از مواد دیگری مانند غیرمعمول در طول زمان جایگزین می شود نورولپتیک پسندیدن risperidone یا کلوزاپین
عوارض جانبی دیگری که می توانند با داروهای ضد روان پریشی معمولی و غیرمعمول رخ دهند ، هستند آرام بخش، اختلال در متابولیسم ، خشک است دهان, یبوست، اختلالات ریتم قلب ، مشکلات گردش خون و اختلالات عملکرد جنسی. اگرچه اینها نیز به هیچ وجه خوشایند نیستند ، اما می توان به خوبی آنها را درمان کرد. یکی دیگر از عوارض جانبی ممکن ، البته نادر ، اصطلاحاً سندرم نورولپتیک بدخیم (MNS) است که در آن یک زندگی بالقوه تهدید کننده زندگی است. دوپامین کمبود رخ می دهد این خود را در نشان می دهد تب، تپش قلب ، کدر شدن هوشیاری ، گیجی ، لرزش و تغییر در برخی از پارامترهای آزمایشگاهی ، مانند افزایش کبد ارزش های. MNS یک وضعیت اضطراری مطلق است ، اما خوشبختانه به ندرت اتفاق می افتد.
