OP
در صورت التهاب تاندون پرونئال، جراحی معمولاً لازم نیست. با این حال ، اگر التهاب ناشی از برآمدگی استخوان باشد که باعث تحریک تاندون شود ، جراحی می تواند کمک کند. سپس این عمل خار استخوان را برداشته و تاندون را تمیز می کند.
نشانه دیگری برای جراحی زمانی است که التهاب تاندون منجر به پارگی شده باشد. در این حالت ، اولین مرحله برداشتن مایعات و ترمیم تاندون است. اگر پارگی طولی کمتر از 50٪ طول تاندون را بپوشاند ، قسمت پاره شده برداشته می شود.
با این حال ، اگر پارگی بیش از 50 باشد ، تاندون باید تمیز شود و بخیه بخورد تاندون ها. در بسیاری از موارد ، کانالی که تاندون پرونئال در آن جریان دارد صاف و عمیق می شود تا تاندون از حفاظت بهتری برخوردار باشد و بیشتر اصلاح نشود. این امر همچنین از پریدن تاندون به بیرون جلوگیری می کند (تجمع). در بیشتر موارد ، جراحی انعطاف پذیری کامل تاندون پرونئال و در نتیجه توانایی شرکت در ورزش را بازیابی می کند.
با این حال ، فقط پس از یک دوره 12 هفته ای پس از عمل: در 6 هفته اول پس از عمل ، افراد مبتلا باید پایین تر بپوشند پا قالب. در 8 هفته بعد ، بار به تدریج افزایش می یابد. در اولین فرصت از 13 هفته ، بیماران مجاز هستند دوباره وزن کامل را روی پا بگذارند.
اقدامات درمانی جایگزین
در شرایطی که التهاب تاندون پرونئال، اقدامات فیزیکی اضافی ، مانند سونوگرافی درمان ، می تواند التهاب را تسکین دهد. اگر علت التهاب مشخص باشد پای توخالی، کفی های مخصوص ساخته شده می توانند کمک کنند. بسیاری از مبتلایان گزارش می دهند که کاربردهای سرماخوردگی ، مانند بسته های سرد یا کوارک ، باعث کاهش میزان سرماخوردگی می شود درد. در صورت لزوم ، طب سوزنی یا داروهای هومیوپاتی مانند آرنیکا همچنین می تواند کمک کند.
خلاصه
التهاب تاندون های پرونئال یک بیماری طولانی است که اغلب در نتیجه فشار بیش از حد یا نادرست رخ می دهد. این روش درمانی محافظه کارانه است و در درجه اول شامل بی حرکتی و تسکین تاندون پرونئال است. فیزیوتراپی به افراد مبتلا کمک می کند تا در طی مدت بی حرکتی و در هنگام افزایش آهسته بار پس از فروکش علائم ، عضلات اطراف آن ضعیف نشود.
در بیشتر موارد ، درمان محافظه کارانه می تواند ظرفیت بار را به طور کامل بازیابی کند. فقط در صورت بهبودی التهاب حتی پس از چندین ماه یا پارگی تاندون ، درمان جراحی لازم است.
