جامعه پذیری سازگاری مداوم با الگوهای احساس و تفکر در جوامع اجتماعی است. طبق نظریه جامعه پذیری ، انسانها فقط از طریق جامعه پذیری زنده می مانند. بنابراین مشکلات اجتماعی شدن می تواند باعث بیماری های روحی و روانی و روانی شود ، اما همچنین می تواند یکی از علائم آن باشد.
جامعه پذیری چیست؟
جامعه پذیری سازگاری مداوم با الگوهای احساس و تفکر در جوامع اجتماعی است. هر فرد تحت تأثیر احساسات و افکار محیط خود قرار دارد. انطباق الگوهای احساس و تفکر انسان با الگوهای محیط از طریق درونی سازی هنجارهای اجتماعی اتفاق می افتد. این فرایند را جامعه پذیری می نامند. بنابراین ، جامعه پذیری از یک سو پیوند اجتماعی با محیط و از سوی دیگر ، رشد شخصیت در تعامل با محیط است. فرد نحوه تفکر و عملکرد خود را از محیط خود می آموزد. احتمال دیگری برای او وجود ندارد ، زیرا او همیشه در یک محیط است. به این ترتیب او نیز خودش را با آن هماهنگ می کند. بنابراین افراد تمایل به رفتار مطابق با هنجارها و ارزشهایی را که در آن زمان معتبر هستند دنبال می کنند. اگر جامعه پذیری موفقیت آمیز باشد ، فرد هنجارها ، ارزش ها ، نمایش ها و نقش های اجتماعی محیط را درونی می کند. جامعه پذیری موفق با تقارن واقعیت ذهنی و عینی مطابقت دارد. طرح واقعیت و هویت شخصی خود از نظر اجتماعی کمترین شکل را ندارد. در دهه 1970 نظریه بین رشته ای اجتماعی شدن توسعه یافت. بسیاری از منابع بسته به مرحله زندگی ، جامعه پذیری اولیه را از درجه دوم و سوم متمایز می کنند.
کارکرد و وظیفه
جامعه پذیری مجموع واسطه های اجتماعی است یادگیری پردازش می کند و به فرد اجازه می دهد تا در زندگی اجتماعی مشارکت داشته و در توسعه آن مشارکت کند. این فرایند باید به عنوان یک فرایند مادام العمر درک شود. بنابراین جامعه پذیری از همزیستی انسان حاصل می شود و خود را در شکل گیری روابط اجتماعی فرد نشان می دهد. برای اجتماعی شدن ، فرد سازی شخصی باید با ادغام اجتماعی هماهنگ باشد. هویت نفس به هیچ وجه قابل تأمین نیست. محیط اجتماعی و عوامل فردی ذاتی مربوطه در جامعه پذیری تعامل دارند. فقط در طی معاشرت ، فرد به فردی توانمند اجتماعی تبدیل می شود که با سازش با زندگی خود به رشد خود در طول زندگی ادامه می دهد. بیش از هر چیز ، فرد در طول زندگی با مشکلات جسمی و روانی خود سر و کار دارد. او سعی می کند این واقعیت درونی را با محیط اجتماعی و جسمی و در نتیجه با واقعیت خارجی هماهنگ کند. اجتماعی شدن اولیه در نوزاد تازه متولد شده اتفاق می افتد و مبانی مناسب بودن در جهان را نشان می دهد. تجهیزات اولیه با زندگی و دانش جهانی با این اولین جامعه پذیری منتقل می شود. فقط از طریق این تجهیزات اساسی می تواند انسان جایگاه خود را در جهان بدست آورد. درونی سازی روشهای مشاهده موضوعات در محیط اجتماعی در ابتدا بیش از همه ناشی از اعتماد اساسی به والدین یا مراقبینی است که از تربیت مراقبت می کنند. با جامعه پذیری ثانویه ، فرد با این کار روبرو می شود که چیزی از زندگی خود بسازد. تماس با دنیایی خارج از محیط اولیه اجتماعی آغاز می شود. از این مرحله به بعد ، جهان به تعداد زیادی از جهان های فرعی تقسیم می شود و با دانش و مهارت شکل می گیرد. جامعه پذیری ثانویه از چیزی شبیه به این شروع می شود مهد کودک یا مدرسه از اینجا ، فرد باید مهارت های خاص نقش را برای پیمایش در دنیای زیرین به دست آورد. جامعه پذیری درجه سوم در بزرگسالی رخ می دهد و مربوط به سازگاری مداوم با محیط اجتماعی و در نتیجه کسب رفتارها و الگوهای فکری جدید است. دانش و مهارتهایی که بدین ترتیب آموخته اند در خدمت بقا در جامعه هستند.
بیماری ها و اختلالات
تقریباً همه بیماری های جدی جسمی و روانی می توانند با مشکلات اجتماعی شدن همراه باشند. در نتیجه یک بیماری ، فرد از مسیر خارج می شود و ممکن است دشوار باشد که او را در زمینه های اجتماعی جای دهد. نمونه ای از بیماری با مشکلات اجتماعی شدن است ADHD. این نوعی اختلال است که حدود ده درصد از کل کودکان و نوجوانان را درگیر می کند. این اختلال گاهی عواقب جدی برای رفتار و عملکرد دارد. مشکلات در حفظ توجه ، بی قراری ، بی ثباتی و رفتار تکانشی ، تصویر را مشخص می کند. بسیاری از کودکان و نوجوانان مبتلا به این بیماری رنج می برند یادگیری مشکلات و مشکلات اجتماعی مانند مشکلات اجتماعی شدن ثانویه. با این حال ، مشکلات اجتماعی شدن نه تنها علامت بسیاری از بیماری ها است ، بلکه می تواند ارتباط اصلی نیز داشته باشد ، به ویژه با بیماری های روانی. به ویژه ، مشکلات در جامعه پذیری اولیه می تواند رهبری به بسیاری از بیماری های روان به عنوان مثال ، اعتماد اولیه آشفته یا ناامید کننده اغلب پایه ای برای اختلالات روانی است. به دلیل اعتماد اساسی ناامید کننده ، افراد به سختی می توانند جایگاه خود را در خانواده خود پیدا کنند. این امر یافتن جایگاه خود را در جهان در چارچوب جامعه پذیری ثانویه برای آنها دشوارتر می کند. اعتیاد یا روان پریشی می تواند نتیجه باشد. در حالت ایده آل ، افراد در خانواده شاد هستند و در آن فضایی برای رشد خود و تأمین نیازهای عاطفی پیدا می کنند. بنابراین ، هنگامی که کودکان رشد با مشکلات شدید خانوادگی ، آنها اغلب به دلیل ساختارهای ناکارآمد خانواده دچار مشکلات شخصی و بین فردی می شوند.
