بیماری ارتفاع

نشانه ها

علائم بیماری ارتفاع غیر اختصاصی است و معمولاً 6-10 ساعت پس از صعود ظاهر می شود. با این حال ، آنها می توانند پس از گذشت تنها یک ساعت رخ دهند:

  • سردرد
  • سرگیجه
  • اختلالات خواب
  • از دست دادن اشتها
  • تهوع و استفراغ
  • خستگی و خستگی
  • ضربان قلب سریع
  • تنفس سریع ، تنگی نفس

علائم شدید:

  • سرفه کردن
  • تنگی نفس حتی در حالت استراحت
  • تنگی در قفسه سینه
  • تغییر رنگ آبی پوست
  • سرفه کردن خون (ادم ریوی)
  • از دست دادن هوشیاری ، گیجی (ادم مغزی).

عوارض: مرحله نهایی بیماری ارتفاع ، به ویژه در ارتفاع زیاد ، احتمالاً با نتیجه کشنده: ادم مغزی ، تورم تورم مغز، از دست دادن هوشیاری ، ادم ریوی.

علل

یکی از مهمترین عوامل پایین بودن آن است اکسیژن تأمین (هیپوکسی) در ارتفاع زیاد در فشار کم. بیماری ارتفاع معمولاً بالای 2500 متر رخ می دهد ، اما تفاوت های فردی شدیدی وجود دارد. از 2000 تا 4000 متر می تواند با واکنش ارگانیسم جبران شود. بالاتر از 4000 متر ، بدون سازگاری ، ممکن است اختلالات قابل توجهی وجود داشته باشد ، و از 7000 متر ، مرگ ممکن است رخ دهد (جبران خسارت).

عوامل خطر

  • استعداد فردی
  • محل اقامت کم ارتفاع (900 متر کمتر)
  • تلاش
  • جوانتر

تشخیص

علائم بیماری ارتفاع نسبتاً غیر اختصاصی است. انواع بیماری ها و بیماری ها می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند. بنابراین ، تشخیص صحیح آسان نیست.

پیشگیری

پیشگیری غیر دارویی:

  • سازگاری: در طول اقامت در ارتفاع ، بدن ممکن است تا حدودی به شرایط عادت کند (به عنوان مثال ، افزایش تشکیل اریتروسیت ها).
  • صعود آهسته ، استراحت کنید.
  • زیاد بنوشید ، الکل مصرف نکنید
  • اگر زمینه ای دارید از ارتفاعات پرهیز کنید
  • آمادگی جسمانی تأثیری ندارد

پیشگیری از دارو:

بسته به توصیه ، دارو باید 1-5 روز قبل از صعود مصرف شود. تحمل استازولامید باید قبل از صعود تست شود. بیشتر:

  • مکمل های غذایی مورد بحث قرار گرفته است ، به عنوان مثال ، آنتی اکسیدان ها.
  • نیک آمید؟
  • برگ کوکا به عنوان مواد مخدر در بسیاری از کشورها ممنوع است

درمان غیر دارویی

  • پیاده روی یا کوهنوردی را ادامه ندهید و در صورت شدید بودن علائم سریع به ارتفاعات پایین برگردید. نزول 500 تا 1000 متری می تواند همه علائم را از بین ببرد.
  • محفظه هایپرباریک قابل حمل

درمان دارویی

مسکن برای سردرد:

  • به عنوان مثال پاراستامول

ضد استفراغ برای تهوع و استفراغ:

  • دومپریدون ، متوکلوپرامید

گازهای پزشکی:

  • اکسیژن

گلوکوکورتیکوئیدها:

  • دگزامتازون

مهار کننده کربوهیدرات:

  • استازولامید

دیگر:

  • کلسیم مسدود کننده کانال: نیفدیپین برای ادم ریوی.
  • دیورتیک های حلقه ای: فوروزماید
  • بازدارنده های فسفودی استراز -5: سیلدنافیل

موارد منع مصرف مواد محدود کننده هستند تنفس، مانند مواد افیونی ضد سرفه و مسکن مانند مورفین و کدئینو بنزودیازپین ها. استازولامید و نه بنزودیازپین ها باید برای اختلالات خواب مصرف شود.