در برونشیت - که به طور عامیانه التهاب مجاری تنفسی نامیده می شود - (مترادف: برونشیت ؛ رینوبروانشیت ؛ تراشه برونشیت ؛ ICD-10-GM J20.-: برونشیت حاد؛ ICD-10-GM J40.-: برونشیت به عنوان حاد یا مزمن تعیین نشده است. ICD-10-GM J41.-: برونشیت مزمن ساده و مخاطی) التهاب غشای مخاطی برونش ها است. غالباً ، نایژه های بزرگ تحت تأثیر قرار می گیرند.
بین فرمهای حاد (شروع ناگهانی) و مزمن (دائمی) بیماری تمایز قائل می شود. گفته می شود برونشیت مزمن در مواردی رخ می دهد سرفه و خلط در بیشتر روزها حداقل به مدت سه ماه در هر دو سال متوالی اتفاق می افتد و دلایل دیگر منتفی است.
در برونشیت مزمن دو شکل متمایز می شود:
- برونشیت مزمن
- برونشیت انسدادی مزمن - علاوه بر التهاب ، انسداد مجاری تنفسی نیز وجود دارد (باریک شدن مجاری هوایی)
In برونشیت حاد، بیش از 90٪ موارد عفونت ویروسی است. این بیماری بیشتر به دلیل RS ، آدنو ، کوکساکی و ECHO ایجاد می شود ویروس ها در کودکان و بیشتر ناشی از کرگدن ، تاج ، تاثیر و پاراآنفلوانزا ویروس ها و SARS ویروس کرونا در بزرگسالان.
برونشیت حاد همچنین ممکن است در نوزادان و کودکان خردسال به صورت برونشیت انسدادی (برونشیت اسپاستیک) نیز رخ دهد. این فرم در بزرگسالان کمتر دیده می شود.
تجمع فصلی بیماری: برونشیت حاد بیشتر در پاییز و زمستان اتفاق می افتد (تقریباً دو برابر بیشتر).
انتقال پاتوژن (مسیر عفونت) برونشیت حاد از طریق قطره هایی ایجاد می شود که هنگام سرفه و عطسه تولید می شوند و توسط شخص دیگر از طریق غشاهای مخاطی جذب می شوند. بینی, دهان و احتمالاً چشم (عفونت قطره) یا از نظر هوازی (از طریق هسته قطره (آئروسل) حاوی پاتوژن در هوای بازدم). برونشیت مزمن دیگر مسری نیست.
مدت زمان بیماری برونشیت حاد معمولاً 7-10 روز است.
نسبت جنسیت: زن و مرد 3: 1 است (برونشیت مزمن).
اوج فرکانس: فراوانی برونشیت حاد و همچنین مزمن با افزایش سن افزایش می یابد. برونشیت مزمن عمدتا در دهه 4 زندگی رخ می دهد.
شیوع (فراوانی بیماری) برونشیت مزمن در مردان حدود 15٪ و در زنان 8٪ (در آلمان) است. در افراد سیگاری سنگین ، شیوع می تواند تا 80٪ افزایش یابد.
بروز (فراوانی موارد جدید) برونشیت حاد حدود 80 مورد در هر 100,000 نفر در هفته است (در آلمان).
دوره و پیش آگهی: در بیشتر موارد ، برونشیت حاد بدون عارضه پیشرفت می کند. پس از چند روز ، سرفه برطرف می شود و فرد مبتلا می تواند سرفه کند. Secretolytics (خلط کننده ها) ، ضد سرفه (سرفه سرکوبگرها) یا آنتی بیوتیک ها در صورت لزوم استفاده می شود. عوارض احتمالی برونشیت حاد در درجه اول در افراد مسن یا دارای نقص ایمنی رخ می دهد و ممکن است شامل این موارد باشد ذات الریه یا برونشیت مزمن. 8 تا 10 روز پس از عفونت ویروسی ، برخی از بیماران ممکن است به علت پاتوژن ها مانند عفونت های ثانویه ایجاد شوند. هموفیلوس آنفولانزا, استافیلوکوک or استرپتوکوکبه عنوان بخشی از درمان برونشیت مزمن ، جلوگیری از نوکساهای محرک (آلاینده ها) در پیش زمینه است. این شامل نیز می شود نیکوتین پرهیز (خودداری از تنباکو مصرف). به عنوان یک قاعده ، برونشیت مزمن هنوز هم قابل درمان است. اگر استنشاق مواد مضر ادامه یابد ، بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) و آمفیزم (تورم بیش از حد ریه ها) می توانند ایجاد شوند. COPD دیگر قابل برگشت نیست.
