اختلالات دو قطبی تا چند سال پیش به عنوان بیماری های جنون-افسردگی شناخته می شدند. افراد مبتلا از نوسانات شدید ، ارادی و غیرقابل کنترل در رانندگی ، فعالیت و روحیه رنج می برند. این نوسانات در خارج از سطح نرمال بسیار کم است افسردگی (خلق و خوی بسیار افسرده ، کاهش شدید رانندگی) یا شیدایی (خلق و خوی نامناسب سرخوشی یا تحریک پذیر ، بی قراری ، رانندگی بیش از حد). احتمال ابتلا به اختلال دو قطبی در طول زندگی 1 تا 1.6 درصد است. در نتیجه ، حداقل از هر صد نفر یک نفر بیمار خواهد شد. در آلمان ، حدود دو میلیون نفر آسیب دیده اند.
پیشرفتها
اولین علائم اختلال دوقطبی می تواند از اوایل نوجوانی آشکار شود و معمولاً از همان آغاز شروع می شود افسردگی (60-80 درصد). با این وجود ، تشخیص آنها آسان نیست: حالت های افسردگی و جنون متناوب است.
در این بین ممکن است علائم برای مدتی از بین بروند. تغییرات سریع علائم و حالت های مختلف ، تشخیص را دشوار می کند. سه شکل از این بیماری متمایز می شود ، که به عنوان دو قطبی I ، II و III طبقه بندی می شود:
- اختلال دو قطبی I با بروز می شود افسردگی و شدید شیدایی.
- در اختلال دو قطبی II ، مراحل شیدایی وجود ندارد. مراحل افسردگی را هیپومانیک (شکل سبک تر) دنبال می کند شیدایی).
- اختلال دو قطبی III به عنوان دوچرخه سواری سریع نیز شناخته می شود. مشخصه آن حداقل چهار است نوسانات خلقی در سال.
علاوه بر این ، اشکال مخلوط نیز وجود دارد. این مسئله همیشه هنگامی صحبت می شود که علائم افسردگی و شیدایی به طور سریع پشت سر هم رخ می دهد یا وقتی با بروز همزمان اختلاط می شوند. تغییر بی تغییر بین شیدایی یا هیپومانیا و افسردگی سوئیچینگ نامیده می شود.
هنوز هم در تشخیص کمبودهای اساسی وجود دارد. اختلال دو قطبی اغلب تنها پس از هشت تا ده سال شناخته می شود. اگر به موقع به درستی تشخیص داده شود ، از مدت طولانی رنج می برند. در بسیاری از موارد ، اختلال دو قطبی به عنوان یک بیماری مزمن مادام العمر ظاهر می شود. به طور مناسب با دارو درمان می شود و درمان، با این حال ، فرد مبتلا می تواند یاد بگیرد با آن زندگی کند.
بیماری های همزمان (همبودی).
سوء استفاده از الکل یا دیگر داروهای در بزرگسالان مبتلا به اختلال دو قطبی شایع است. کمتر معمول ، اما کاملاً رایج ، استفاده بیش از حد از داروها است.
اختلال هراس و اختلالات شخصیتی نیز از جمله بیماریهای اختلال دو قطبی است. قلب بیماری و سرطان همچنین در این جمعیت بیشتر از جمعیت عمومی است.
خطر خودکشی
در مبتلایان به دو قطبی ، خطر خودکشی به طور کلی چندین برابر افزایش می یابد. از هر چهار مبتلا حدود یک نفر اقدام به خودکشی می کند. تقریباً 15 درصد مبتلایان در نتیجه می میرند.
فرورفتگی هایی که درایو آنها هنوز فلج نشده است یا قبلاً بهبود یافته است ، به خصوص خطرناک تلقی می شود. در این مراحل ، قصد خودکشی اغلب عملی می شود. اپیزودهای مختلط همچنین منجر به خودکشی در نتیجه روحیه ناامیدکننده انحطاط و سطح بسیار بالای رانندگی می شود.