شل شدن عضلانی پیشرونده

مترادف

شل شدن عضلانی پیشرونده با توجه به Jacobson ، PMR ، PME ، شل شدن تدریجی ، تمرین آرامش ، روش های شل کردن

معرفی

استرس ، فشار روانی ، نگرانی و ترس اغلب منجر به افزایش تنش فرد یا حتی تمام عضلات بدن می شود ، غالباً بدون اینکه خود ما متوجه آن باشیم. از نظر زیست شناختی ، این هدف آماده سازی بدن برای فعالیت یا فعالیت است و بنابراین در کوتاه مدت مشکلی ایجاد نمی کند. با این حال ، اگر چنین حالاتی برای مدت زمان طولانی تری ادامه یابد یا به طور مکرر عود کند (همانطور که اغلب در مورد استرس و نگرانی اتفاق می افتد) ، می تواند باعث خستگی و درد.

چه کسی این را نمی داند: یک زمان گردن یا پشت دردناک پس از یک روز سخت ، سردرد پس از تمرکز زیاد یا خستگی صبحگاهی پس از یک خواب بی قرار. در آغاز قرن گذشته ، پزشک آمریکایی ادموند جیکوبسون با تحقیقات در مورد شروع کرد تمدد اعصاب در انسان وی در طول کار خود بارها و بارها با شواهد واضحی روبرو شد که نشان می دهد بین تنش عضلانی و انواع بیماری ها (جسمی و روحی) ارتباط بی قید و شرط وجود دارد.

وی پس از سالها تحقیق فشرده ، سرانجام اولین کتاب خود را درباره عضلات پیشرونده منتشر کرد تمدد اعصاب (PME) در سال 1929. مانند بسیاری از اقدامات علمی ، عضله پیشرونده تمدد اعصاب (PMR) طی سالها و دهه ها دستخوش تغییر و تحول شده است. تفاوت اصلی بین شل شدن عضلانی پیشرونده امروزی و شل شدن عضلانی پیشرونده آن زمان در ساده سازی روش فعلی نهفته است.

این عمل تقریباً در هر زمان و در هر کسی قابل انجام است (از جمله کودکان و نوجوانان) و نیازی به دانش قبلی نیست. به همین دلیل ، شل شدن عضلانی پیش رونده (PME) متداول ترین روش آرام سازی است که امروزه استفاده می شود. مقداری سلامت به عنوان مثال شرکت های بیمه دوره های آرام سازی عضلانی پیش رونده (PMR) را برای بهبود مدیریت استرس یا جلوگیری از بیماری ارائه می دهند. این روش آرام سازی همچنین به طور مكرر در كلینیك های توانبخشی مورد استفاده قرار می گیرد ، زیرا یادگیری آن بسیار م effectiveثر و آسان است

اثر

شل شدن عضلانی پیشرونده هدف دستیابی به آرامش عمیق تر در عضلات است. با استفاده از این روش ، به آرامی احساس آرامش می شود که به کمک کشش آگاهانه نواحی عضلانی انجام می شود. برای این منظور ، گروه های عضلانی جداگانه تحت هدایت تنش می یابند ، تنش به طور مختصر "نگه داشته می شود" ، و سپس عضله آگاهانه "آزاد می شود" تا شل شود.

هدف بهبود ادراک از حالات مختلف عضله است. بدین وسیله اصطلاحاً "درک بدن" بهبود می یابد. این تمرین مخصوصاً برای افرادی مناسب است که روشهای دیگر آرام سازی تأثیر مطلوبی در آنها نداشته است.

ما اغلب فکر می کنیم که قبلاً آرام بوده ایم ، اما در گروه های عضلانی منفرد اغلب تنش داریم. کلمه "مترقی" در این زمینه به این معنی است که ما باید یاد بگیریم که به آرامشی "عمیق تر و مترقی" برسیم. برای این کار لازم است تمرینات را اغلب و به طور منظم ، ترجیحاً روزانه انجام دهید.

فقط در این صورت است که می توانید آنچه را که آموخته اید در زندگی روزمره یا شرایط استرس به کار بگیرید. باید وقت خود را برای تمرینات اختصاص دهید و مراقب باشید که مزاحمتی برای شما ایجاد نشود. همچنین برای انجام کار نباید خود را تحت فشار قرار دهید.

اغلب اوقات اثر خوشایند تمرینات فقط پس از چندین بار تمرین ایجاد می شود. اثربخشی تمرینات عمدتا به این دلیل است که هر شخص معمولاً می تواند چیزی را تحت فشار عضلات تصور کند ، زیرا همه ما از قدرت عضلانی خود برای انجام کارهای روزمره خود استفاده می کنیم. در مقابل ، به اصطلاح "آموزش اتوژنیک”نیاز به یک آمادگی درونی اضافی دارد که بدون آن تمرینات موفقیت آمیز نخواهد بود.

با PMR ، موفقیت فوری است. برای مثال تصور کنید که باید یک جعبه آب (شاید آبجو برای مردان) به طبقه 4 حمل کنید. بعد از 2 طبقه اول تک تک ماهیچه ها را احساس خواهید کرد. تسکین ملموس را تصور کنید وقتی می توانید جعبه سنگین را در مقصد بگذارید. شل شدن عضلانی پیشرونده بر اساس یک اصل بسیار مشابه است