معرفی
اصطلاح آرام بخش شامل داروهای مختلفی است که اثر آرام بخشی یا کاهش فعالیت بر روی بدن دارند. آرام بخش ها را آرام بخش (مفرد: آرام بخش ، از لاتین "sedare" = برای آرام کردن) ، خواب آور (قرص خواب), مواد مخدر یا آرام بخش (تسکین دهنده تنش).
زمینه های کاربرد و اثر
از آرامبخش ها برای درمان بی قراری استفاده می شود. این زمینه کاربرد بسیار جامع است ، زیرا بی قراری بیانگر بسیاری از اختلالات جسمی و یا روانی است. حالات اضطرابی را نیز با داروهای آرامبخش کاهش می دهیم.
از طریق اثر داروهای آرامبخش ، درک آگاهانه کاهش می یابد ، که علاوه بر این فاصله تا ترس را ایجاد می کند. با این حال ، این نباید با آنژیولیز ، درمان هدفمند اضطراب اشتباه گرفته شود. علاوه بر این ، داروهای آرام بخش اثر القایی در خواب دارند.
در نتیجه ، هنگام مصرف داروهای آرام بخش ، خستگی بیشتری وجود دارد و خوابیدن راحت تر است. علاوه بر درمان بی قراری و اضطراب ، از داروهای آرامبخش در پزشکی جراحی نیز استفاده می شود. اصطلاحاً پیش دارو قبل از عمل بیمار را تسکین می دهد زیرا داروهای آرامبخش استرس ذهنی را برای بیمار کاهش می دهد.
در هنگام عمل برای ایجاد و حفظ بیهوشی ، داروهای آرامبخش (آرام بخش) نیز لازم است. در بخش های مراقبت ویژه نیز از داروهای آرامبخش استفاده می شود. بسیاری از بیماران بیمار جدی در آنجا اسکان داده می شوند که تهویه مصنوعی دارند و فقط می توانند چنین درمانی را توسط داروهای آرامبخش تحمل کنند.
یکی دیگر از زمینه های مهم کاربرد داروهای آرامبخش است طب اورژانس. پس از حوادث یا تجربیات آسیب زا ، اغلب تهیه داروهای آرامبخش برای بیمارانی که در آن هستند ضروری است شوک، بیقرار و / یا مضطرب به منظور کاهش بی قراری و اضطراب و امکان درمان اولیه پزشکی و انتقال آن به بیمارستان آسان تر است. به طور خلاصه ، از داروهای آرامبخش استفاده می شود بیخوابی، بی قراری درونی ، اضطراب ، اضطراب و اختلالات وحشت و برای القا بیهوشی.
بررسی اجمالی از گروه های مختلف مواد سازنده فعال
ایجاد تمایز واضح بین آرامبخش دشوار است ، زیرا بسیاری از داروها اثر آرام بخشی دارند. برای بسیاری از داروها ، آرام بخش اثر مورد نظر نیست ، بلکه یک اثر نامطلوب یا یک اثر جانبی است. قبل از اینکه گروه های مختلف مواد فعال به طور خلاصه توضیح داده شوند ، یک مرور مختصر در مورد داروهایی که به دلیل اثر آرام بخش بودن آنها به عنوان آرام بخش شمرده می شود ، ارائه می شود: بنزودیازپین ها، داروهای ضد افسردگی ، مواد مخدر، باربیتوراتها ، نورولپتیک, مخدرها, آنتی هیستامین ها و آگونیست های آلفا 2 اثرات آرام بخشی دارند و بنابراین به عنوان آرام بخش استفاده می شوند.
مقدار مصرف
داروهای آرامبخش باید با دقت دوز مصرف شود و فقط به مقدار تجویز شده توسط پزشک مصرف شود. بعلاوه ، بسیاری از داروهای آرامبخش در صورت مصرف دوزهای بسیار زیاد ، اصطلاحاً "اثر سقف" (اثر اشباع) دارند. این اثر این واقعیت را توصیف می کند که علیرغم دوزهای زیاد ، اثر آرام کننده ها رخ نمی دهد.
این پدیده مبتنی بر این واقعیت است که همه گیرنده ها قبلاً توسط ماده فعال اشغال شده اند و بنابراین افزایش ماده فعال دیگر نمی تواند اثری ایجاد کند ، بلکه حداکثر عوارض جانبی نامطلوب است. با این حال ، تحمل می تواند در زمینه استفاده طولانی مدت از آرام بخش ها نیز بوجود آید. این تحمل مصرف مقادیر بیشتری از داروی آرامبخش را برای ایجاد واکنش مشابه ضروری می کند. علاوه بر این ، داروهای آرامبخش می توانند باعث اعتیاد یا اعتیاد شوند. بنابراین ، نباید آرام بخش ها را به طور ناگهانی قطع کرد ، بلکه باید آنها را با کاهش آرام دوز دارو از بین برد.
